Wiktor Kubica

Znalazłem tę pozycję w koszu przecenionych książek w Matrasie. Zdecydowałem się na jej zakup ponieważ zaciekawiło mnie jak może wyglądać „powieść piłkarska” na niemal 370 stronach. Poza tym kosztowała mniej więcej tyle co dobre piwo – więc podjąłem rękawicę nie spodziewając się fajerwerków. Podczas lektury pierwszych kilku rozdziałów miałem wrażenie, że historia totalnie nie trzyma się całości, a dodatkowo drażniły mnie przybrane przez autora nazwy klubów - „Waleczni”, „Młot” , „Błyskawica” czy „Świtezianka”. Także bohaterowie na pierwszy rzut oka wydawali się słabymi karykaturami kopaczy z naszych niższych lig. Jednakże z biegiem czasu historia zaczyna wciągać a ja nabierałem sympatii do „Młodziaka”, „Wiatora” czy „Tonio Brykieta”. Doszło wręcz do tego, że rechotałem jak głupi po każdym serbskim serdecznym pozdrowieniu przez Zwonka - „Jebem ti piczku, jebem ti majku!” przekazywanym szczodrze otoczeniu w przeróżnych splotach książkowej akcji. Zresztą Zwonko Dżajić stał się dla mnie postacią niemal kultową tej całej piłkarskiej afery. Reasumując, warto było się przebić przez początkowe rozdziały i przyzwyczaić się do swoistego nazewnictwa stosowanego przez autora by później dać się ponieść ułańskiej fantazji polskiego kibica, z zaciekawieniem śledząc losy sympatycznych bohaterów. A pod koniec robi się nawet... sentymentalnie. Lekka lektura na wakacyjne posezonowe wieczory...