Franz Theo Gottwald

Jedzenie - fajna rzecz, jako student Ci to mówię. Kiedy po sześciu godzinach w bibliotece człowiekowi w brzuszku burczy, a kanapka z chlebem dawno pożarta, to chociaż sobie można o żarciu poczytać. A czytać jest o czym, bo kultura jedzenia z całą swoją egzotycznością stała się smakowitym kąskiem dla niejednego pisarza. Po pierwszych kilku stronach "Jedzenia, rytuałów i magii" miałam ochotę rzucić tą pozycją i po chamsku splunąć: wstęp pisany w imieniu fundacji Schweisfurth przez bubków dla bubków - wiecie, to ględzenie arystokratów przy złotomuszlnych ostygach, gęsinie karmionej za życia białymi truflami i whisky dla aniołów, że McDonaldy, że mrożonki i że plebs nie potrafi już cieszyć się jedzeniem (tak swoją drogą, wyborny kawior, milordzie),tylko żrą je bezmyślnie jak zwierzęta. Co za banda snobów. Ale dalej jest już tylko lepiej. Na całość składa się cykl artykułów o różnej tematyce, połączonych mniej lub bardziej jedzeniem. Przyjemny tekst o wcinaniu w islamie, czyli jak rytualnie zarżnąć krowę, czy można jeść eksportowane kurczaki, świnie składane w ofierze bogini księżyca i przepis na nieczęsto goszczącą na muzułmańskich stołach zupę. Jeżeli was interesowało, co znaczą zioła moczone w słonej wodzie i skąd się wzięło wino zmieszane z orzechami na święcie Paschy, to też się dowiecie. Dwa świetne artykuły o plemieniu Lakandoni w Południowej Ameryce (bodaj jedyna grupa etniczna, która miała jaja nazwać swojego boga śmierci "Pierdzielnikiem") oraz Yanomami (gdzie młode dziewczątka karmi się głównie móżdżkami ptasząt, małp i żółwi, a sproszkowane kości zmarłych zajada się z zupą bananową). Pojawia się także tekst o Święcie Zmarłych i angelitos w Meksyku, diecie braminów w Indiach (czyli świętość dla bogatych),plemieniu w Papui-Nowej Gwinei (którego życie koncentruje się wokół uprawy jamsów),"potlaczu" Indian czy analizie "Uczty" Platona pod kątem obyczajów. Pojawiają się także, niestety, teksty słabe - chociażby ten o karmieniu zmarłych w Chinach jest wysoce rozczarowujący. Zakres tematyki szeroki, a same zagadnienia po trochu maźnięte - teksty kończą się równie szybko, jak się zaczynają. Zastanawia dziwny klucz doboru artykułów, te traktujące sprawę teoretycznie (i irytujące plątaniem oczywistych oczywistości) wypadają blado na tle tych mówiących o konkretnych obyczajach. Porywać nie porywa, niestety, jednak różnorodność artykułów może stać się wstępną zachętą do bliższego zapoznania się z wybraną kulturą. Czytać dla dobrego trawienia po obiedzie, czy to domowym, ze słoika czy zamówionym u Chińczyka.