Tadeusz Radwański, żołnierz września 1939 r., po przedarciu się z obozu internowanych na Węgrzech, na Bliskim Wschodzie walczył w Tobruku i na Pustyni Libijskiej, a także - jako dowódca 4 kompanii 3 batalionu Dywizji Strzelców Karpackich - we Włoszech nad rzeką Sangro, pod Monte Cassino i nad rzeką Chienti. (...). Widziane rzeczy i sprawy, nierzadko unikalne, a także ludzi opisał autor językiem prostym, bezpretensjonalnym, ani nie siląc się na upiększanie życia żołnierskiego i nie wyolbrzymiając trudów wojennych, ani nie umniejszając zwycięstw, nieuniknionych porażek i kolejnych sukcesów. Ten brak patosu w opisywaniu zdarzeń frontowych, ukazywanie współtowarzyszy walki - podwładnych i przełożonych - takimi, jakimi byli i są, czyni wspomnienia Tadeusza Radwańskiego tym bardziej autentycznymi i interesującymi.
DYSKUSJE