Henryk Michał Barycz (ur. 26 czerwca 1901 w Starym Sączu, zm. 9 marca 1994 w Krakowie) – polski historyk, archiwista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.
Był synem Michała i Walerii z domu Korona. Od 1920 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1926 uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy "Trzy studja do historji kultury XVI wieku". Wśród jego wykładowców byli Stanisław Kot i Wacław Sobieski. Od 1935 był docentem na tej uczelni, habilitację uzyskując po przedstawieniu pracy "Historja Uniwersytetu Jagiellońskiego w epoce humanizmu". W 1946 został profesorem nadzwyczajnym, w 1957 profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W latach 1933-1963 pracował w Archiwum UJ, kierując tą placówką w latach 1934-1950 i 1955-1963.
Wchodził w skład najważniejszych polskich towarzystw naukowych – Polskiej Akademii Umiejętności (członek korespondent 1951) i Polskiej Akademii Nauk (członek rzeczywisty 1973). W strukturze PAU był sekretarzem Komisji Historii Medycyny i Nauk Przyrodniczych (1939-1952) oraz sekretarzem Komisji dla Dziejów Oświaty i Szkolnictwa w Polsce (1947-1952). W 1989 został członkiem czynnym reaktywowanej Polskiej Akademii Umiejętności, pełnił w niej do końca życia funkcję wiceprezesa.
Specjalizował się w historii kultury, nauki i oświaty.
DYSKUSJE