Jean Anouilh

W XX wieku powstało sporo nowych reinterpretacji mitologii greckiej i ta jest jedną z nich. Akcja toczy się praktycznie identycznie, co w dramacie Sofoklesa, ale nacisk położony jest na inne aspekty. Konflikt między Kreonem i Antygoną to tak naprawdę spór między światem dorosłych, gdzie rządzaą pozory i suche obowiązki a młodzieńczą wiarą i idealizmem, które jednak nie są tak niezachwiane jak by się wydawało. Mocno wybija się motyw pazerności władzy i tego, jak odbiera ona człowieczeństwo. Autor subtelnie też zwraca uwagę na feministyczny aspekt działań Antygony, która już w micie wychodziła poza tradycyjnie przypisywane płci pięknej role. Można też odczytywać tę sztukę jako opowieść o bezsensie i bezduszności wojny, w której tak naprawdę nie ma dobrej i złej strony, a każdy jest niszczony, widać to na przykładzie Polinejkesa i Eteoklesa. Czuć tu podobny klimat, co u Erskine'a czy Aragona, ale łatwiej się to czyta, głównie ze względu na język, który jest dość współczesny i potoczny, ale zarazem ma w sobie pewną poetyckość i emocjonalność.