Margaret Murphy

O, Matko i Córko. Nie mam pojęcia co napisać. I w sumie czy dziękować, za podrzucenie tytułu, czy wściekać się za zafundowanie takich emocji. Dawno, bardzo dawno nie miałam książki tak blisko siebie. Podejrzewam, że z dwóch powodów. Po pierwsze, to w jakimś sensie mój chleb powszedni. Pracuję między innymi z takimi ludźmi, takimi rodzinami. Niemal od podszewki wiem jak to wygląda, wiem jak to może wyglądać. I o ile pewnie z zaciekawieniem czytałabym o pracy w Wydawnictwie, czy w szalonym świadku badaczy jakościowych, w którym spędziłam po kilka ładnych lat, o tyle czytanie o przemocy, do tych tematów nie należy. Kurcze, mocno realistycznie to zostało opisane. Jak na moje lekko fachowe oko. Po drugie, jako szalona matka niemal bezwiednie przeniosłam fabułę na siebie. Niestety, mam problem z krzywdzeniem dzieci w książkach. Nie umiem odciąć się, czytać jako coś co wydarzyło się, albo i nie wydarzyło, gdzieś tam i kiedyś tam. Zawsze, moja chora wyobraźnia przenosi fabułę bardzo blisko mnie. Podobnie mam ze zdradami. Niczym jakieś fatum, które wisi nade mną. Ale, ale… Trzeba przyznać, że to bardzo dobra książka. Swoisty obraz okrucieństwa, przemocy nie tylko fizycznej, malunek tego do czego może doprowadzić przemoc. Jakie ma oblicza, na ile jest toksyczna i jak szalenie trudno jest się od niej uwolnić. I czy w ogóle jest to możliwe. W jakimś sensie mocno statyczna książka. Pisana obrazami, stałymi miejscami, bez specjalnego kreślenia obrazu wokół. Nastawiona na emocje, przemyślenia, wrażenia, odczucia. Z tego powodu mogła sprawiać wrażenie wolnej. Niemal niekiedy do uśpienia. Ale to bardzo złudne, bo o ile fabularnie jest raczej wolna, o tyle na poziomie emocjonalnym wiele się dzieje. To bardzo przygnębiająca książka. Książka o kobiecie skazanej na nieszczęście, na ból, na cierpienie. Mocno przemocowa rodzina i mąż, świat od którego ucieka razem z malutką córką, by wpadać w ręce kolejnych nienajlepszych ludzi. I choć na jej drodze pojawiają się dobrzy, spotyka też złych, którzy niszczą jej życie. Nie wystarcza odebranie życia córce, zaczyna się prześladowanie samej Kate. Kolejne oblicze przemocy, która po raz kolejny dotyka bohaterkę. Kate poznajemy jako słabą, nieporadną, załamaną, poddającą się kobietę, która traci chęć do życia, do kolejnego dnia, do czegokolwiek. Odcięta od przyjaciół, mechaniczna w pracy obudzona zostaje przez maniaka, który zaczyna przypominać jej o utracie córki. Zdesperowana, bez sił, szalona Kate. Do tego stopnia, że na początku wcale nie byłam przekonana, czy cała intryga nie dzieje się w głowie bohaterki. Czy ona sama nie stoi za swoimi urojeniami, prześladowaniami. Przyznam, napisane jest to bardzo sugestywnie, można mieć wątpliwości. Niesamowita jest scena gdy Kate mówi „nie”. Kiedy Dave po raz pierwszy słyszy jej sprzeciw, gdy po raz pierwszy natrafia na opór, na przeciwstawienie się. Autorka dba o szczegóły. Nie kreśli tylko bohaterki, ale w niewielu silnych, mocnych słowach nadaje wymiar bohaterom drugoplanowym. Adam, Berni, Moira, policjanci i inni. Każdy z nich jest historią, o każdym wiemy więcej niż sama bohaterka. Zwykle nie są to dobre rzeczy. Może z tego powodu cała opowieść wydaje mi się przygnębiająca. Autorka niesamowicie i jakże prosto obdziera ludzi z ich tajemnic. Pokazuje drugie dno, historie przeszłe, które głęboko skryte w świetle dziennych, pojawiają się nocami, w ciemnych kątach domu, rodzą się codziennie na nowo. Zakończenie mnie w sumie nie zaskoczyło, choć przyznam, że nawet nie starałam się rozwiązać zagadki, kto jest prześladowcą Kate. Nie odczuwałam potrzeby zgadywania, bardziej czekałam na moment, kiedy uda się bohaterce złapać choć jeden oddech spokoju. Udało się. Niemal na ostatniej stronie. A końcowe jej słowa, to nadzieja na pogodzenie się z przeszłością i próba życia nie w niej, ale z pamięcią o niej. Powtórzę to bardzo dobra książka. Bardzo mocno energetyczna, ale dobra. Jednak z ręką na sercu przyznam, że nie wiem czy sama z siebie sięgnę po kolejne książki autorki. Ale i tak przyznam, że warto było przeczytać. Warto poznać sposób pisania. Może kiedyś…