Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Tak, słowo bestialstwo jest tutaj na miejscu" Jest to dokument - zapis bestialstwa niemieckich oficerów, cierpienia i śmierci ich ofiar, z dołączonymi fotografiami i indeksem (krótkie notki biograficzne) niektórych więźniów. Józef Seweryn - Po kilkakrotnych aresztowaniach, trafił do Oświęcimia. Obnaża prawdę, jaką zapamiętał z tamtych mrocznych lat. Mówi o zatrzymaniach, przesłuchaniach, jakie urządzali Niemcy. Są to wspomnienia wstrząsające (mimo bogatej literatury na ten temat, za każdym razem skóra cierpnie): "Ten mówi prawdę, kto nie ma czasu pomyśleć, co powiedzieć - gestapowcy mieli to wbite do głowy. Uczono ich przecież jak przesłuchiwać i jak katować, aby nie zabijać za szybko. To byli fachowcy." Ukazuje metody, jakich chwytano się przy przesłuchaniach, z całym asortymentem tortur. "Po uderzeniu odchyliłem głowę tak, że zobaczyłem najczęściej stosowanej tutaj narzędzie tortur, zwane huśtawką. Był to żelazny drąg oparty końcami na specjalnie w tym celu zrobionych stojakach. Na huśtawce byłem kilka miesięcy temu (...). Kazali mi wtedy oprzeć się brzuchem na tym drągu i tak pochylić, aby ręce i nogi były razem. Związali je mocno. Biodrami zawisłem na żelaznym pecie, co powodowało wzmagający się ból brzucha i przyrodzenia, a przede wszystkim miednicy - tak, jakby ją ktoś rozwierał siłą przy nacisku na kość ogonową. Od czasu do czasu kopali buciorami, najczęściej w głowę, aby rozhuśtać ciało torturowanego - stąd nazwa huśtawka. Jeden z przesłuchujących smagał wypięty tyłek nieszczęśnika bykowcem, lub szpicrutą zakończoną metalową kulką. Skóra na tyłku pękała." Pomagał Żydom (swoim współbraciom) - wydał go kolega z lat młodości, który mimo współpracy z wrogiem został stracony. Autor, Żyd o nazwisku Kraus, miał dokumenty na nazwisko swojego ojczyma - Seweryn. O obozie i oprawcach pisze znamienne słowa: "Ale wtedy byłem w drodze do mikroświata, opanowanego przez istoty rozumne, ale nędzne, które na komendę myślały, na komendę dopuszczały się najohydniejszych gwałtów, na komendę zabijały i same umierały także na komendę." Życie obozowe rządziło się swoimi prawami, co bez skrępowania demaskuje Seweryn. Kradzieże, zabijanie dla większych racji żywnościowych (zmarli, których nazwiska nie trafiły jeszcze do ewidencji mieli swoje porcje wyżywienia),kosztowności były na porządku dziennym: "Im więcej zabitych przed południem, tym więcej jedzenia na obiad. Bito więc, aby zabić." Autor opisuje wszystko z makabryczną dokładnością, nie sposób przejść obok takich relacji obojętnie. Mówi także o ucieczkach, o pracy i radzeniu sobie z obozową rzeczywistością. Wspomina także o miłości, która była obecna również w takim, wydawałoby się wyzbytym z uczuć miejscu. Józef Seweryn - człowiek, któremu sprzyjał los. Kilkakrotnie skazywany na śmierć, dzięki sprytowi, pomocy innych i umiejętnością nabytym w zakładzie fryzjersko-felczerskim swojego dziadka - przeżył. I teraz daje nam swoje świadectwo. Niekiedy miałam wrażenie, że czytam historię kilku osób - nieprawdopodobnie dużo autor przeżył. (http://dajprzeczytac.blogspot.com/)