Andrzej Ogrodowczyk

"W poetyckim świecie Ogrodowczyka (...) poszukiwana jest i osiągana bywa miłosna, czyli mistyczna jedność różnorodności. W tym świecie wszystko miłośnie tęskni do siebie, marzy o sobie, lecz różnorodność świata jest zarazem jednością, o ile starczy mu miłości. (...)" Tak o poezji autora pisze w posłowiu inny poeta, Sergiusz Sterna-Wachowiak. Jest to poezja, której odpowiednik trudno znaleźć u innych poetów współczesnych. Metafizyczna, pełna metafor, momentami baśniowa, schulzowska, z odniesieniami do Biblii (seria wierszy o Miriam, Mojżesz płacze, Mojżesz tylko zasnął),ale także pisarzy i myślicieli takich jak Kafka (autor wydał również osobny tomik w całości jemu poświęcony: "Nazywałem się Franz Kafka"),Dostojewski (Płacz Anny Dostojewskiej, Egzekucja Fiodora Dostojewskiego),Simone Weil czy Andre Gide. Są tu wiersze krótkie, miniatury takie jak "Suknia Miriam" Przeskakujesz kałużę. Twoja suknia rozkwita Nad wodami. jak i wiersze dłuższe, jak ten otwierający tomik, a dedykowany Adamowi Zagajewskiemu "Oda do jedności", z powracającą kilkukrotnie frazą "cierpienie ściga nas, albo wyprzedza". W tekstach Ogrodowczyka obecny jest ból, świadomość dramatu świata (sam autor zmarł śmiercią tragiczną, utopił się, choć nie było to samobójstwo),metafizyczne poszukiwania i takie ujęcie świata i jego materialnych elementów, gestów, zjawisk, jak gdyby były one znakami i odsyłały do czegoś spoza siebie. Święty Franciszek nie doznaje strachu, Wchodzi w rzesze trędowatych, Jakby pod ich żebrami śpiewały ptaki. Nocą, nagi, mocno śpi. Zlewa się w jedno z równiną. A gdyby się zaraził, Powiedziałby tylko: Trąd zakwitł. ("Święty Franciszek wśród trędowatych") Poezja dla osób, które w sztuce/poprzez sztukę poszukują wymiaru sacrum, jakiegoś światła w rzeczach, które mogłoby wskazywać, że nie są one tylko tym, czym jawią się bezpośrednio, a których język wymaga szczególnego nasłuchu, ukształtowanego przez chagallowską wyobraźnię. Bo jest ta poezja takim odpowiednikiem twórczości Chagalla w malarstwie, przełożeniem jego poetyki w przestrzeń słowa. Pamiętająca jednak o cierpieniu wpisanym w bycie własne i rzeczy (wiersz "Pavese", o samobójczej śmierci poety),i pytająca jawnie lub nie wprost o sens, Boga lub o to, o czym śpiewa cień cmentarnej blachy, który już w nic nie wierzy.