Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Groza bierze, jak można zanudzić tak ciekawy temat! Zwłaszcza w tak przełomowym tomie serii Historii prywatnej - tomie, który opowiada o tym, jak rodziła się współcześnie rozumiana prywatność. Kolejne rozdziały mówią o publicznych i intymnych formach religijności, o (bardzo interesującym!) zwyczaju czytania na głos lub cicho - i ewolucji tych zwyczajów w czasie, o urządzeniu mieszkań i strukturze rodzin na wsi i w mieście, relacji człowiek-państwo i człowiek-społeczność lokalna (z wszelkimi mechanizmami kontroli nad jednostką jak np. urządzanie kociej muzyki żeniącym się wdowcom). I te pasjonujące tematy opisane są językiem nie tyle merytorycznie trudnym, ile stylistycznie udziwnionym, rozwodnionym, miejscami (zwłaszcza w jednym z pierwszych artykułów) wręcz bełkotliwym - i nie jest to wina tłumaczy, tak mi się przynajmniej wydaje po analizie nie tyle pojedynczych zdań, ile całych akapitów. Groza! Co do treści to też często nasuwał mi się smutny wniosek: szkoda, że autorzy jak zwykle zapomnieli, że Europa nie kończy się na Europie Zachodniej - a dalej jest jednak coś więcej niż białe niedźwiedzie. W charakterze listka figowego dostajemy wyjaśnienie w posłowiu, że w zasadzie to i tak autorom chodziło wyłącznie o Francję, którą uznali za charakterystyczną dla epoki: z jej absolutyzmem, rozdarciem między reformą protestancką i katolicką oraz rosnącym poziomem alfabetyzacji społeczeństwa. Nie jest winą autorów, że w trakcie lektury wielokrotnie zastanawiałam się, jak opisywane zjawiska przebiegały w Rzeczpospolitej, której kultura właśnie w tamtym okresie była chyba szczególnie odmienna od zachodniej.