Amy MacKinnon

Mocno przeciętna. Mam wrażenie, że motywy głównej bohaterki są naciągane i usprawiedliwiane na siłę. Poza tym, nie licząc końcówki, bohaterka pozwala, żeby akcja się działa, a nie uczestniczy w niej, a nawet stroni od wszystkiego, co nie jest jej ukochaną pracą. Rozmowy wydają się sztuczne, bo na siłę są w nie wplątywane elementy historii bohaterki, które nie mają nic wspólnego z tym, co się akurat dzieje fabularnie; jakby wspomnienia jej ciężkiej przeszłości co drugą stronę, to było za mało dla czytelnika. Główny zły bohater to zwyczajny zły bohater bez motywów, przeszłości, umiejętności logicznego myślenia i oczywiście, na końcu robiący coś, co jest zupełnie nielogiczne, ale daje szansę dobru zwyciężyć. Chciałabym powiedzieć, że silną stroną książki są elementy podkreślone w niej najmocniej: emocje. Niestety. Kiedy już główna bohaterka postanawia coś zrobić, zazwyczaj jest to absurdalne i tłumaczone jedną z trzech emocji: otępieniem, strachem bez powodu i podnieceniem na widok pozornie nieprzystępnego bohatera drugoplanowego. To, że fabuła jest przewidywalna pisać nie będę, bo kilka elementów mnie zaskoczyło, ale na początku od razu można poznać kto jest "tym złym". I jest scena w której główna bohaterka rozbiera się do kwiatków i włącza zraszacze. Jakikolwiek emocje podyktowały jej takie zachowanie, nie uznaję ich za dostateczne usprawiedliwienie.