Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Generał brygady armii Księstwa Warszawskiego, poeta, dramatopisarz i powieściopisarz, członek korespondent Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie w 1829 roku. Urodził się we wsi Paszuki (woj. brzeskolitewskie),jako syn Stanisława i Zuzanny z Orzeszków. Rodziców utracił we wczesnym dzieciństwie. Początkowo wychowywał się na dworze Aleksandry Ogińskiej w Siedlcach i Warszawie. Dalsze wychowanie i wykształcenie odebrał na dworze księcia Adama Jerzego Czartoryskiego w Puławach. W tym okresie przyjaźnił się z młodymi książętami oraz F.D. Kniaźninem, J. Koblańskim, T. Matuszewiczem i J.U. Niemcewiczem. Jako adiutant 4 pułku przedniej straży koronnej szefostwa księcia L. Wirtemberskiego (najpierw jako chorąży, potem w stopniu porucznika),uczestniczył w kampanii litewskiej 1792 z Rosją. Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej podał się do dymisji i wyjechał do Woronczyna koło Krzemieńca (Wołyń),gdzie zajął się gospodarstwem. Wziął udział w powstaniu kościuszkowskim. W stopniu podpułkownika (18 maja 1794),a następnie pułkownika (6 sierpnia 1794) walczył w Korpusie grenadierów (kosynierów) krakowskich generała majora ziemiańskiego Jana Ślaskiego pod Szczekocinami, gdzie odniósł rany i w obronie Warszawy. Ciężko ranny na szańcach Pragi dostał się do niewoli. Podczas leczenia w szpitalu praskim, zaopiekował się nim książę Adam Jerzy Czartoryski, przewożąc go najpierw do Warszawy, a następnie do Sieniawy.
W 1800 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1807 w stopniu pułkownika pełnił służbę w Ministerium Wojny Księstwa Warszawskiego i czasowo zastępował gen. Józefa Wielhorskiego. Generał z roku 1812 jako dowódca dywizji dozorującej linie Bugu od strony Wołynia w celu zapobieżenia agresji ze strony „sojuszniczej” Austrii. W 1813 wystąpił z wojska i wrócił na Wołyń, gdzie pełnił funkcję wizytatora szkół. Podczas powstania listopadowego zbierał fundusze na rzecz powstania i dostarczał Czartoryskiemu informacje o ruchach wojsk. Po upadku powstania przebywał dwa lata w Galicji, następnie powrócił na Wołyń. Od roku 1837 ociemniały. Był także kolekcjonerem i bibliofilem. Jego żoną była Aniela Błędowska, siostra Alek­sandra Błędowskiego (1788-1831). W roku 1815 powrócił do swoich protektorów w Puławach i poświecił się działalności literackiej, dzięki której uzyskał uznanie i sławę. Jako poeta i dramaturg łączył elementy klasycyzmu i sentymentalizmu. Najwcześniejszym opublikowanych utworem Kropińskiego była tragedia pt. Ludgarda, wystawiona w 1816 w Warszawie i drukowana fragmentami w latach 1818-1823. Wiele z jego utworów pozostało za życia w rękopisach. Znacznym echem wśród czytelniczek odbił się romans Julia i Adolf, czyli nadzwyczajna miłość dwojga kochanków nad brzegami Dniestru, wydany w 1824, a wcześniej prezentowany na salonach. Nie zyskał on jednak uznania krytyki.