Iwona Grodź

Has to czarodziej ekranu. Krytyka nazywała go poetą kina, kreacjonistą wierzącym w obraz. Fabuła była zazwyczaj na drugim planie, ważna była przede wszystkim sfera plastyczna. Tworzył wyśmienite, bardzo malarskie dzieła filmowe, pełno u niego zakamuflowanych cytatów i odniesień malarskich. Dla mnie najwspanialszym, idealnym pod każdym względem filmem pozostanie Sanatorium pod klepsydrą, swoisty esej na Schulzowskie motywy i materie. Ta płynność czasoprzestrzeni, postaci, zjawiskowa oprawa plastyczna, wreszcie namacalna duszność, gęstość wspomnianej wcześniej oprawy plastycznej, mocno odczuwalna przez widza, stanowią o wyjątkowości i oryginalności filmu. Autorka z wyczuciem i pewną systematyzacją podaje informacje biograficzne, skupia się na poszczególnych filmach, zagląda do ich scenopisów, sfery scenograficznej, dokonuje pogłębionej analizy treści, zachowań bohaterów, kostiumów, rekwizytów. Zwyczajnie zgłębia programy ikonograficzne pojedynczych dzieł reżysera. Zdradza też interesujące informacje dotyczące powstawania obrazów. Moim zdaniem powstała bardzo dbała, zrównoważona monografia, fachowa, a jednak przystępna, wprowadzająca nowe informacje, wpływająca na zaciekawienie czytelnika kolejnymi filmami Hasa. Wielowymiarowa, świetnie oddająca charakterystyczne cechy twórczość wybitnego reżysera.