Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak, ja wiem, że te wszystkie książki spod znaku "Rok w Japonii" to zwykle pierwsi kandydaci do przemiału i wprowadzenia do konstytucji zakazu wydawania wspomnień z wakacji w postaci drukowanej. Ale Karin Muller to jednak trochę inny sort i podejrzewam, że sporo w tym zasługi charakteru samej autorki. Przede wszystkim Karin nie jest turystką. Karin ma swoje życie, fajną pracę przy kręceniu dokumentów podróżniczych (mówiłam, że nie jest turystką?) i pasję, w tym wypadku judo. To właśnie judo doprowadza ją do domu Genjiego, dyrektora firmy tuż przed emeryturą, jego żony, która poza tym jest perfekcyjną japońską panią domu, i córki, modelowego przykładu młodej, niezależnej tokijki, której wcale nie spieszy się z wyjściem za mąż. Rodzina Tanaka staje się dla Karin pierwszymi przewodnikami po japońskim życiu w wersji mini i makro. Dowiadujemy się zatem, jak popełnić faux pas w liście do znajomego, dlaczego w najbezpieczniejszym mieście na świecie nie należy uprawiać joggingu po zmroku oraz jak w subtelny sposób okazać morderczą dezaprobatę. W skali makro Karin zabiera nas we wszystkie miejsca, jakie kojarzą się z Japonią - festiwal matsuri, stajnię sumo, do kuźni mieczy, do warsztatu garncarza, do rybackich chatek, na pielgrzymkę - ale robi to z cudownym wdziękiem. Najbardziej ujęło mnie w "Japanland" to, że Karin nie jest japonofilką, a już na pewno nie jest japonofilką bezkrytyczną. Pisze wprost o różnicach kulturowych, które utrudniały jej życie - bohaterami jej reportaży są również postacie drugoplanowe: tłumacze, pracownicy punktów informacji, przewodnicy - ale pisze też o tym, co było piękne, nawet jeśli bardzo, bardzo dalekie od stereotypów. Dodatkowy plus? Karin w swojej japońskiej przychodzie zmienia również miejsce zamieszkania z Tokio na Osakę i daje nam podejrzeć życie bezdomnych, mniejszości LGBT i społeczności ekspatów w różnych stopniach utrzymujących się z nauki angielskiego. Miałam miłe poczucie czytania o "Bezsenności w Tokio" od drugiej strony, obserwowanej z pięknie etnograficznym zacięciem. Dodajmy do tego godny podziwu dystans autorki; pokorę, z jaką opisuje swoje najróżniejsze wpadki, delikatność, z jaką podchodzi do nieuniknionych spięć z autochtonami i wdzięk, z jakim pisze o tym, co było w jej podróży najpiękniejsze. Nie dajcie się zwieść sztampowej okładce, na kilometr ciągnącej stereotypem. Ta książka to coś więcej niż wymalowana gejsza rodem z broszurki biura podróży. To podróż sama w sobie.