Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka od której zaczęła się moja fascynacja II wojną światową. Czytałam ją mając mizerną wiedzę na ten temat, ale historia głównej bohaterki od razu do mnie przemówiła. W gruncie rzeczy to hymn na cześć siły ducha, odwagi i niezłomności. Opowieść krzepiąca, tym bardziej że powstała na faktach. Ariadna Kaziej, Białorusinka polskiego pochodzenia, wychowuje się w kochającej, zaangażowanej społecznie rodzinie, w której rodzice się kochają, a dzieci cieszą się swobodą. Jednak wszystko zaczyna się zmieniać. Śmierć młodszego rodzeństwa, aresztowanie ojca, a w końcu wybuch wojny i rozstrzelanie matki. Ada i jej młodszy brat - Marat, wstępują do partyzantki, by ją pomścić. Tam główna bohaterka traci nogi. Początkowo czuje, że jej życie się skończyło, ale okazuje się, że tak naprawdę dopiero się zaczęło. Czeka ją jeszcze wiele tragedii i trudności, złych wyborów, nieodpowiednio ulokowanych uczuć, ale także radości i chwile tryumfu. Jedno mnie w tej książce zastanawia - stosunek autora i bohaterki do komunizmu. Marat Kaziej, brat Ariadny, przez wiele lat był uważany przez ten ustrój za bohatera, obecnie jednak podaje się w wątpliwość nawet jego znaczenie dla białoruskiej partyzantki. Rodzeństwo walczy, by pomścić matkę, nie z przyczyn ideologicznych. Co więcej, walczą za wolną Białoruś, a nie ZSRR. Na początku książki jest wspominane o walce ojca rodziny w Armii Czerwonej i obecnych w domu portretach komunizmu. Tymczasem, podobno potem jedna z sióstr Kaziej(czytałam to w Internecie, nie było podane czy była to Ariadna, czy starsza od niej Lola) twierdziła, że ojciec walczył dla cara, a dzieci wychowywano w duchu anty - komunistycznym. Tak czy owak, propagandy w tej książce jest mało, a na pierwszym miejscu mamy losy głównej bohaterki. Historia Ady opisana jest ciekawie, bez specjalnego dramatyzowania, a główna bohaterka z niezwykłym szacunkiem opowiada o ludziach, którzy jej pomagali.Dziewczyna podnosi się po każdym niepowodzeniu i walczy o siebie. Opisane w książce problemy wcale nie są takie odległe. To przede wszystkim świadectwo tego, że nawet po najgorszych wydarzeniach można nadal żyć i czerpać z tego życia. Polecam. ,,(…) wcześniej czy później, człowiek do wszystkiego przywyknie, do wszystkiego się przystosuje, znajduje powody do nadziei, do radości. Jeśli chce żyć."