Jean Merrien

Świetna książka, która wymaga jednak sporo od takiego szczura lądowega jak ja. Jean Merrien wychodzi ze słusznego założenia, że o samotnym żeglowaniu można pisać tylko i wyłącznie przy użyciu słownictwa fachowego. Francuz pewnych manewrów oraz elementów wyposażenia jachtu nawet nie tłumaczy! Jednak jeśli uda wam się przebić przez tę nieco hermetyczną warstwę i dotrzeć do sedna sprawy, wtedy otrzymacie wspaniałą gawędę marynarską o niezwykle odważnych (lub niezwykle lekkomyślnych, lub bardzo zdesperowanych) ludziach, którzy z różnych przyczyn stali się samotnymi żeglarzami. Merrien pisze tak, że ma się wrażenie bycia w pełnej fajkowego dymu portowej knajpie, w której spotykają się prawdziwe wilki morskie: tutaj plotkuje się o wszystkim, nie oszczędza nikogo – ale wyczuwalny jest respekt dla tych, którzy dokonali czegoś spektakularnego i bardzo, bardzo niebezpiecznego. Autor dokonuje przy tym pewnego wartościowania: niektórzy z samotników zyskują jego uznanie i traktuje on ich jako żeglarzy pełną gębą – inni to lekkomyślne szczury lądowe, które naraziły siebie (a czasem całe rodziny) na ekstremalne niebezpieczeństwa. Merrien nie ma dla takich ryzykantów litości i obnaża dokładnie ich błędy w planowaniu i przeprowadzeniu rejsu. Książka podzielona jest na rozdziały grupujące samotnych żeglarzy poszczególnych oceanów i kończy się dosyć obszerną sekcją o tych z nich, którym udało się okrążyć samotnie cały świat. Nie zabraknie tu przyczynku o podróży Leonida Teligi na „Opty”, chociaż, jak pisał użytkownik Piotr Izydorek, jest to dodatek do polskiego wydania książki.