Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Starożytne cywilizacje i obyczaje odchodzą w cień, w zapomnienie. Są takie miejsca na ziemi, gdzie kultura przekazywana pokoleniami żyje nadal, a jednocześnie umiera, gdzie nadal wędrują nomadzi ze swymi stadami i dobytkiem, gdzie są zwykłe domy z cegły i jurty, które można złożyć i rozłożyć ledwie w parę chwil. Tam nogi koni wiązane są powrozami ze skóry jaka i nie są już nikomu potrzebne, tam nadal po ziemi stąpają szamani i nikt w nich nie wierzy. Tam rodzą się ludzie, którzy powinni żyć wieki temu, choć los skazał ich na inną, bledszą i mdłą egzystencję w świecie pełnym betonu, elekrtyczności i postępu. Ludzie z takich miejsc nadal czują w sercach tęskonotę, a mimo to świadomie wybierają powolne czerznięcie daleko od kraju przodków. Nikt nigdy nie zatraci swej istoty, która była przekazywana przez pokolenia. A Tuwiańczycy mieli w sercach powiewy letniego wiatru, mowę przodków, znoje i radości podróży, lasy, zarośla Ałtaju, Chomdę, ale przede wszystkim bezkresny step, na którym rozgrywa się niemiłosierny proces utraty swej ojczyzny... To smutne wiedzieć i widzieć jak umiera twój naród, jak ginie język, ale jeszcze boleśniejsze jest tylko bezczynne patrzenie. Szummur, Dombuk, Gulundża, Dongur, Tasaj i Szażynbaj to tylko tchnienie, mrugnięcie na całej wstędze dziejów. Ich historia jak każda inna opowiada o wielkim kręgu życia; o narodzinach, dorastaniu, młodości, dorosłości, starości i umieraniu; o wdowieństwie, sieroctwie, samotności i staropanieństwu. Jak łatwo zniszczyć życie, jak łatwo je stracić, jak łatwo płakać, jak trudno pocieszać. Jak trudno nauczyć się kochać...