Branko Belan

126/180/2023 Opowieść o życiu, a przede wszystkim o relacjach bohatera z innymi osobami. Głownie takimi, którym kiedyś zaszkodził, wydaje się, że zwykle nieumyślnie, a na starość dopadają go wyrzuty sumienia. Napisana w formie zeznania, bo bohater zwraca się kilka razy do słuchacza - sędziego śledczego. Właściwie, w pierwszym zdaniu twierdzi, że jest już martwy... Chociaż gdy czyta się jego opowieść, szybko się o tym fakcie, jakże nieistotnym, zapomina. Lubię stare powieści. Są zupełnie inne od współczesnych, a przez to bardzo odświeżające.