Liz Rigbey

Mieszane uczucia. Z jednej strony dobra, a jednak te ilości wspominania i przypominania, o tym jak piękna była główna bohaterka, trochę mnie denerwowały (znudziły? No, już wiem i pamiętam, jak była piękna). Miało to swój sens a jednak... w niektórych miejscach mi nie pasowało. Poza tym ciekawie jest. Koniec - najpierw odebrałam - jakby niedokończony. Przyznam, że choć nieraz skaczę po książce i niemal zawsze zaglądam na koniec - to autorce udało się mnie zaskoczyć. Tak właśnie mogłoby być w prawdziwym życiu. Skomplikowanie. I zostaje ze mną pytanie czy sprawiedliwie? A jednak gdy się weźmie całość pod uwagę, to może jednak tak? Bo karma wraca? Czy matka ma prawo się poddać i pić, skoro ma dziecko? Ale nie robimy prawa jazdy na wychowywanie dzieci, skrzywdzona kobieta myśli o swoim nieszczęściu a projektuje je na dzieci. A Pan? Facet z możliwościami pożądany przez inne kobiety - na ile jest winien? Który rodzic bardziej? A piękno nie powinno dominować tylko dlatego, że jest piękne? Człowiek to nie obraz i samo piękno nie powinno wystarczać, by go podziwiać. A jak dzieciństwo determinuje późniejsze pragnienia? No trochę pytań tu jest, choć to przecież kryminał. W moim odczuciu (refleksje późne),ta książka ma drugie dno - na pierwszy rzut oka zupełnie niewidoczne, no bo miał być prosty kryminał. Zaniedbanie dzieci JEST KRYMINAŁEM... ... ... ...