Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tragedia. Nie pamiętam, kiedy ostatnio wystawiłam jakiejś książce tak niską notę. Było to chyba jeszcze w liceum, kiedy musiałam czytać nudne, szkolne lektury, które dla mnie nie miały większego sensu. Ciężko tutaj mówić o jakichkolwiek bohaterach, akcji, strukturze czy fabule. Z zamierzenia jest to zbiór opowiadań. W praktyce dostajemy dwa opowiadania, jedno dłuższe, drugie krótsze. W “Miau!” wybija się przede wszystkim postać Jima Purmarkera, a w “Transdeptaku” monsignore del Campo, ale ciężko się z kimkolwiek zżyć, tak na dobrą sprawę. Nie mam zielonego pojęcia, o czym te opowiadania były. Chyba udałoby mi się streścić “Miau!”, za to w “Transdeptaku” sama nie wiedziałam, o co chodzi. Było to nudne, wlokło się niczym flaki z olejem. Konia z rzędem temu, kto wytłumaczy mi, o czym w zasadzie były te opowiadania i jaki cel przyświecał autorowi, kiedy je pisał. Wyjątkowo nieudany popis grafomaństwa. Lachowiecki chyba lubi otwierać słownik wyrazów bliskoznacznych i szukać rzadko używanych odpowiedników słów, którymi normalnie każdy przekazałby komunikat. Nie polecam.