Glenys Carl

Książkę biorę do ręki, bo mam podobny problem. Czytam najpierw recenzję z krótkim opisem fabuły i okazuje się, że to historia o matce takiej jak ja. Różni nas jedynie wiek naszych dzieci. Glenys Carl w przedziwnie magiczny sposób przedstawia swoją historię. Po pierwszych 100 stronach z trudem i łzami w oczach odkładam książkę. W końcu to 2 w nocy. Trzeba się przespać. Czytam i nie wierzę… Jak to, on już umiera? Zaraz na początku? Nie możliwe! To o czym jest ta książka? Ja już zżyłam się z tym chłopcem. Glenys to obraz matki, która nie musi spać, nie musi jeść, może nawet nie oddychać. Ważne, żeby jej dziecko miało to co mu jest niezbędne do życia. To matka, którą wyrzucają drzwiami a wchodzi oknem. Matka, która udowadnia nam, że jeżeli czegoś bardzo chcemy, to spełniają się i realizują nasze plany. Najważniejszym jest bycie otwartym na ludzi, mieć wiarę w to co czynimy i wierzyć w dobro będące w każdym z nas. Bo ludzie SA naprawdę dobrzy, Brzmi to może banalnie, ale Glenys Carl nauczyła mnie, że nie ma rzeczy nie możliwych. Jeżeli coś, czego potrzebujemy jest dla nas naprawdę ważne, zrealizujemy to. Druga nauka płynąca z tej powieści to pokora do losu. Co z tego, że w nas budzą się uczucia złości, buntu i bezradności. Czasami trzeba stanąć nad tym wszystkim. Trzeba umieć się pogodzić z losem i wierzyć, że na naszej drodze pojawi się jeszcze wiele dobrego i nawet, jeżeli nasze ukochane dziecko tej szansy już mieć nie będzie, my musimy iść na przód. Nie możemy płakać nad sobą. Wtedy, gdy uwierzymy, że damy radę, na naszej drodze zawsze stanie ktoś z wyciągniętą ręką. Dlaczego warto sięgnąć po tą książkę? Odpowiedź jest prosta. Glenys Carl swoją historią uczy nas wiary w siebie, we własne możliwości jak i w ludzi. Pokazuje, że dobro powraca . Wystarczy tylko wyciągnąć rękę. Każdą przeszkodę da się pokonać. Największym wrogiem naszym jest tylko nasze życie i jego kres. Bez względu na nasz wiek nigdy nie wiemy kiedy nastąpi jego zakończenie. To nie jest poradnik. To historia prawdziwa, ale piękna.