Elena Peduzzi

Wśród książek, które stopniowo dodaję do mojej biblioteczki na LC, ta jest pierwszą, którą już wcześniej czytałam. Jednak, jako że pierwsza lektura odbyła się około dekadę temu, a może nawet więcej... Nie pamiętałam za wiele. To, co jednak zachowało się w mojej pamięci, było pozytywne - poza zakończeniem, które zapamiętałam... jako gwałt. Co jest kompletnie niezgodne z prawdą, choć potrafię zrozumieć, czemu moje nastoletnie wspomnienia dały tej książce taką łatkę. Ale po kolei. Przede wszystkim czytając tę książkę jako dorosła nie patrzyłam na nią już jak na lekką, przyjemną lekturę, a jak na bezsensowną, mało realistyczną historię. Bo w końcu zaczynamy historię totalnie z tyłka w kwestii pamiętnika Grety. Ciężko jest mi też kupić wersję, że nastolatka, u której tyle się dzieje, dokładnie w taki sposób spisuje swoje myśli i spostrzeżenia (choć potem dziennikarz pisze, że przerobił jej pamiętnik na historię, ale tak naprawdę nie wiemy, czy to jest historia, którą on sobie dorobił do jej tekstu, czy to co czytamy to tylko jej tekst) - a zwłaszcza z założeniem, że robi to po całym dniu takich przygód. Nie mamy też żadnego wyjaśnienia tego, czemu zostawiła pamiętnik tam gdzie zostawiła, czy chciała go odzyskać, ponieważ nie ma żadnej sensownej reakcji na jego oddanie, jak również nie dostrzegłam w jej życiu nic takiego... intrygującego, co by sprawiało, że potrafiłabym zrozumieć postać dziennikarza, który go znalazł - którego, tak swoją drogą, wtrącenia w tekst brzmiały tak, jakby autor spuszczał się nad tym, jak to niby świetnie coś napisał. Fabularnie też nie byłam zachwycona. Zostaliśmy wrzuceni w środek historii, zostawiając nas z pytaniami, na które nigdy nie dostaliśmy odpowiedzi, a to, co wydarzyło się w samym pamiętniku, nie budziło mojej ciekawości. Była to dla mnie typowa, nudnawa historia o tym, jak dziewczyna jedzie na wakacje w miejsce, gdzie nie chciała być, w między czasie otoczona cały czas chłopakami, którzy się na nią oglądają i chcą skraść jej pocałunek... albo i coś więcej. I o tym więcej chciałam pomówić. Pamiętam dobrze, jak niesamowicie zraniona się czułam jako młoda dziewczyna (coś między 14 a 16 rokiem życia myślę),kiedy bohaterka oddała się kolesiowi, który tak naprawdę ją wykorzystał. Cała jego postawa i zachowanie były dla mnie tak potworne, że jego uszustwa i gierki podpisałam właśnie tym określeniem - gwałt. Z perspektywy czasu uważam, że jednak młoda ja miałam trochę racji w tym, że kiedy ktoś w ten sposób zdradza Twoje zaufanie, żeby cię wykorzystać, nawet jeśli w tamtej chwili zgadzasz się na stosunek, ciężko tutaj mówić o w pełni... uczciwym i dobrowolnym (?) oddaniu się komuś, kiedy ukrywa takie rzeczy przed tobą - a przynajmniej takie jest moje zdanie. Za to część dziennikarza, będąca zakończeniem tego wszystkiego... Jego stalkerskie zachowanie wobec nastolatki, wręcz dziecka patrząc na to, że ona była od niego 10 lat młodsza, że on zaczął w ogóle żywić do niej jakieś uczucia BO PRZECZYTAŁ JEJ PAMIĘTNIK... Incel w czystej postaci. Podsumowując, najprościej w świecie, nie była to książka dla mnie pod każdym względem. Dlaczego więc nie niższa ocena? Ponieważ nie była to taka tragedia, jak niektóre inne książki, które miałam (nie)przyjemność czytać.