Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piotr Macierzyński prezentuje swoich traum ciąg dalszy. Kwiki są tu zasadniczo dwa: rodzinny (relacja z ojcem) i miłosny (głównie relacja z byłą dziewczyną, Justyną). Poezja Macierzyńskiego jest pozbawiona asekuracji i bywa bolesna niczym kontakt z osobą z nerwicą natręctw. Niby rozumiemy, niby współczujemy (bo choroby (jak ojca i miłości życia) się nie wybiera),ale czasem chcemy po prostu wyjść lub przynajmniej odwrócić wzrok. Wiersze o ojcu, otwierające tomik, śmieszą i straszą jednocześnie. Dziecięca trauma została tu rozpisana na kilka mikroscenek, które są pięknie syntetycznym portretem niepięknego rodziciela. Tragikomicznym i pełnym ironii, ale też przejmująco smutnym, pokazującym osamotnienie i bezradność dziecka. To jednak dopiero rozgrzewka przed serią utworów dotyczących związków. Niemal masochistyczne powracanie do zakończonych relacji i ich rekonstrukcja - ze sprawiającą wrażenie ekshibicjonizmu szczegółowością - męczy, śmieszy i zasmuca. Ale i wciąga. Podmiot liryczny nie zna litości (przede wszystkim dla siebie) do tego stopnia, że w pewnym momencie empatia czytelnika może wysiąść. Nie ma sensu rozważanie co jest tu kreacją autora i czy owa Justyna (tak i owy ojciec) istniała naprawdę, a na ile to po prostu literacki konstrukt czerpiący z życia. Oczywiście biorąc wszystko na serio możemy to czytać jak jakieś revenge-poetry i stalking-poetry. Ale pamiętajmy, że poeta ostrzega: "trochę zmyślam/ ale tylko tyle żeby mi wierzono". Z drugiej strony - ten koncept zdaje się już nieco tracić świeżość. Macierzyński to już niemal taki polski Petrarca à rebours, ale obsesyjny ton jego egocentrycznego podmiotu lirycznego nasuwa zarazem jedną nieempatyczną myśl: masz co chciałeś, bratku. Wynika to z intensywności tomu - mało tu lżejszych utworów-odskoczni, choć wciąż sporo tu czarnego humoru, kpiny i żartów sytuacyjnych. To kronika wypadków miłosnych, podana bez cenzury - mamy tu opisane bez żenady rozmowy, seks, kłótnie i rozstania. Zmontowane z błyskotliwymi z refleksjami i obrazem rzeczywistości pełnej absurdów dnia codziennego. To co sprawia, że wraca się do tych wierszy to przede wszystkim bezwzględny humor i jakaś straceńcza odwaga w opowiadaniu o rzeczach najboleśniejszych. Macierzyński zdaje się pytać: Do czego nas prowadzi i co z nas wydobywa miłość? I czym w zasadzie jest miłość? Cholera wie, jedno jest pewne: miłość - póki jest - boli. Ale bez niej jesteśmy jak trupy - może i wyglądamy nieraz bardziej godnie, ale nie ma w nas życia. I chyba tak musi być. Być ostrożnym, nie angażować się i nie odsłaniać? Po co? Na to będziemy mieć czas później, całą wieczność. A kto nigdy nie kochał tak naprawdę, bez hamulców, niech pierwszy dzwoni z doniesieniem na 997. Ale i po karawan, dla siebie, bo nigdy nie żył, tak naprawdę.