Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko kiedy autor ma taką wenę twórczą jak wtedy, gdy pisze osobie - powiedział kiedyś ktoś mądry. I tak niewątpliwie było i w tym przypadku. Niestety, chyba nie był to dobry pomysł. Catherine znalazła rozgłos w Internecie, gdzie kreowała się na fajniejszą, niż była w rzeczywistości. W książce natomiast widać sytuację od podszewki - oczywiście, jeśli przynajmniej trzy czwarte z tego, co jest opisane w książce jest prawdą. Ukazany jest rozwój emocjonalny głównej bohaterki, skrajne emocje i uczucia nie do pogodzenia: od wygasającej już miłosci do Pana Żabojada, poprzez bezwarunkową miłość do Kijanki, aż do nieustępliwej miłości własnej, która wysuwa się na pierwszy plan. Jej chaotyczny, niepoukładany wewnętrzny świat sprawia, że znajduje to ujście w konsekwencjach życia codziennego. Catherine jest postacią kontrowersyjną. Można podziwiać ją za upór w dążeniu do spełnienia marzeń (który momentami trącił już pewnym fanatyzmem),jak również znienawidzić za egocentryzm i nieumiejętność komunikacji z partnerem. Wskazana byłaby wizyta u psychologa, ale dla Catherine formą autoterapii stało się pisanie bloga... Owszem, to jedna z tych skutecznych form terapii, dopóki wykreowane alter ego nie zaczyna rządzić codziennym życiem danej osoby, jak to ma miejsce w tym przypadku. Niewątpliwie jednak potrzeba wiele odwagi, by poczynić takie kroki, jakich dokonała tytułowa bohaterka. Petite Anglais wywoływała we mnie iście skrajne emocje - od uśmiechu po irytację. Pojawiło się także współczucie i satysfakcja. I to jest fascynujące! Dlatego, pomimo niechęci, która może przebijać się między wierszami, na pewno nie raz jeszcze wrócę do tej książki, by przyjrzeć się Catherine z innej perspektywy, postarać się lepiej ją zrozumieć i zastanowić się nad alternatywnymi sposobami rozwiązania danego problemu.