Cytat dnia
Wyjazd jest lekarstwem. A jeśli nawet to tylko placebo, to czy placebo musi być czymś gorszym niż lekarstwo prawdziwe, skoro działa tak samo...
Najnowsze artykuły
ArtykułyPowieść o zagrożeniach płynących ze Wschodu. Ryszard Oleszkowicz o „Zanim zabijesz moją śmierć”
1
ArtykułyJakub Jarno. „Światłoczułość” to powieść opakowana w powieść, owinięta w listy
2
Artykuły„Kraj kobiet“ Grzegorza Gajka – przeczytaj fragment książki!
1
ArtykułyLiteracka Nagroda Nobla 2024. Han Kang laureatką
29
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2019
2011
2010
2005
2002
2001
Islandzkie zabawki Mirosław Gabryś 
Nie mam pomysłu dla kogo i w jakim celu napisana jest ta książka. Na pewno nie dla tych którzy interesują się pięknem przyrodniczym Islandii bo o tym raptem kilkanaście stron jest. To nie jest też książka dla osób chcących poczytać o mniejszości polskiej na Islandii bo autor ma jedynie do powiedzenia że to chamy, prostacy i dusigrosze. O Islandczykach też się niewiele dowiedzieć można poza tym że tamtejsze kobiety są grube.
To jest chyba po prostu książka dla samego autora by podniósł sobie ego. Ze swoją kobietą są ponad wszystko i wszystkich napływowych w Islandii bo permanentnie przepijają otrzymane wynagrodzenie w knajpach i rozbijają się po koncertach.
Jeszcze jeden niezmiernie ważny element - książka jest pisana bardzo chaotycznie, rwane historyjki kreślone knajpianym językiem. Najlepiej też wprowadzić się w stan autora i czytać na lekkim rauszu - trochę lepiej wchodzi.
Islandzkie zabawki Mirosław Gabryś
Jeśli Pascal wydaje takie książki to dziwię się sobie, że jeszcze nic nie napisałam... byłoby hitem. Skrawki emigracyjnego życia, którego tematem przewodnim jest picie piwa w podrzędnych knajpach, pseudo koncerty i kompletny brak ambicji. Poradnik w stylu - jak się na emigracji nie narobić a mieć na minimalną egzystencję. Autor co chwilę utwierdza czytelnika w przekonaniu, że (autor,nie czytelnik) jest kompletnym leniem i nierobem, który nie zamierza pochylić się nad nauką języka kraju w którym mieszka, bo może pracować z Polakami, narzeka na Polaków udając Czecha, co miesiąc zmienia pracę na inną, albo na leżenie na kanapie. Wszystko poprzetykane płaskimi jak stół filozoficznymi przemyśleniami o sensie istnienia. Jeśli to ma być portret polskiego emigranta to się nie dziwię, że traktują nas tak jak traktują.
Widzisz i nie grzmisz, że drzewa trzeba ścinać...
