Torill Thorstad Hauger

Trudno ocenić - z jednej strony, to sympatycznie napisana historia, z widoczną dbałością o rzetelność historyczną. - Życie wikingów z perspektywy dziecka, które zostaje we dworze, kiedy tatuś rusza na wyprawę... Jest trochę walk, zatargów we dworze oraz kłopotów z niewolnikami. - Historia krótka; przy dzisiejszych standardach wręcz skrótowa, wydarzenia gęsto "upakowane" - Jednocześnie fabuła w miarę przewidywalna, przekaz moralny jasny oślepiająco, a postawy i sytuacje bohaterów dość jednowymiarowe. - Przesłanie jest jednoznacznie pacyfistyczne. - Co prawda Autorka uczciwie pokazuje, że życie w fiordach było ubogie i surowe, co w naturalny sposób składniało do wojaczki. - Właściwie nikt nie jest też jednoznacznie zły, co akurat mi się podobało - pokazano, że to raczej okoliczności i złe nawyki czynią z ludzi potwory... Z drugiej strony - kto wojuje, ten ginie... tym, których znamy bliżej, walka nic nie daje i nie sprawia przyjemności... Pokrzywdzeni zachowują słodycz ducha i przy każdej okazji zło dobrem zwyciężają... a przy odrobinie dobrej woli pogodzić się można ze sporą łatwością - i żyć pogodnie, pokojowo i szczęśliwie... W sumie to książka, którą może podsunąłbym dziecku - ale gdyby miało budować sobie obraz świata tylko na jej podstawie, byłby on przesłodzony i uproszczony...