Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Profesor Justyna Jankowska-Meyer z Instytutu Archeologii w Warszawie to spełniona zawodowo, dojrzała kobieta. Jako żona wybitnego lekarza i ceniona pani archeolog, ma ustabilizowaną pozycję zawodową i społeczną. Pewnego lata wyjeżdża do rodzinnego miasta Chełma, aby pomóc w poszukiwaniu grobu zmarłego 750 lat temu Daniela Romanowicza. Na miejscu poznaje przystojnego "kolegę po fachu", Daniela Waszczenko pochodzącego z Ukrainy. Kim tak naprawdę okaże się mężczyzna? Dlaczego ma wytatuowaną na przedramieniu magiczną bransoletę z czasów średniowiecza? Co postanowi Justyna, gdy uświadomi sobie, że żywi do Słowianina pewne uczucia? I co tak właściwie robi zaginiona kuzynka w domu znajomego z czasów młodości? "Rozumiem to wszystko - odpowiada mu cicho - bo przez wiele lat niejeden ludzki szkielet wywarł na mnie niepokojące wrażenie. Dlatego tak niesamowita jest archeologia." Zaczynałam czytać powieść "Łzy nocy", mało o niej wiedząc. Co ostatecznie przekonało mnie do sięgnięcia po tę książkę? Na pewno spodobała mi się okładka, a jako "okładkowa sroka" zwracam na to uwagę. Ostatecznie szalę przeważyło jednak to, że akcja powieści toczy się w Chełmie i pobliskich miejscowościach. Jak wiecie (albo i nie) mieszkam tylko kilkadziesiąt kilometrów od tego pięknego miasta, więc można powiedzieć, że to moje rejony. A kto nie lubi czytać o wydarzeniach dziejących się w jego okolicy? "Myślę, że to, czy jesteś szczęśliwa, zależy tylko od ciebie samej." Muszę zaznaczyć, że nie polubiłam głównej bohaterki, Justyny. Sądzę, że mimo swojego wieku, była osobą nieodpowiedzialną, niedojrzałą i momentami wręcz głupią. Dziwnie reagowała na poszczególne wydarzenia. Opowieść o jej życiu mnie nudziła. Chciałam tylko jak najszybciej przebrnąć przez te rozdziały i zachwycać się opisami Chełma, wydarzeniami historycznymi, a także opowieściami z życia innych bohaterów. Co jeszcze nie spodobało mi się w książce? Zdecydowanie męczyły mnie zbyt długie zdania, które wkradały się od czasu do czasu. Autorka powinna także skrócić niektóre opisy miejsc i przyrody, bo przez nie akcja w pierwszej części książki była powolna. Co za dużo to nie zdrowo. KONIEC NARZEKANIA, TERAZ POWIEM, CO MI SIĘ PODOBAŁO. "Bądź zawsze w mocy miłości." Jeżeli szukasz zwykłej obyczajówki, to tutaj jej nie znajdziesz. "Łzy nocy" to wielowątkowy utwór, w większości opowiadający historię wschodnich kresów Polski. Autorka z zauważalną pasją opisała wydarzenia zarówno z czasów średniowiecza, jak i II wojny światowej oraz komunizmu. Zapoznając się z kolejnymi stronami, można było niemal stać się bohaterem wydarzeń. Pokochałam właśnie te rozdziały, w których wracano do przeszłości. Według mnie były one genialne. Na szczęście to właśnie one stanowiły znaczną część książki. "Mała dziewczynka nie mogła pojąć, dlaczego jacyś źli ludzie decydowali o życiu, śmierci i losach nie tylko pojedynczego człowieka, ale i całych narodów, kilkoma podpisami butnych zwycięzców, złożonymi na kawałku papieru sygnując nowy porządek w Europie." Zaciekawiły mnie postacie takie jak Zofia, Swieta, czy choćby Daniel Romanowicz. Z chęcią przeczytałabym więcej ich historii w wykonaniu Anny Rychter. Myślę, że autorka mogłaby w przyszłości skupić się na pisaniu książek, osadzonych w czasach średniowiecznych lub latach czterdziestych XX wieku. Gdy opisuje ona przeszłość, czuć ten niepowtarzalny klimat, więc sądzę, że to mogłoby się udać. Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę ludziom lubiącym historię. Według mnie przypadłaby im do gustu. Oczywiście zachęcam wszystkich do sprawdzenia, czy "Łzy nocy" to "ich bajka".