Małgorzata Michalska

To była pierwsza książka z gatunku fantastyki naukowej, którą dano mi przeczytać. Miałam wtedy czternaście lat i książka po prostu mi się podobała. Lata później, będąc już dorosłą kobietą, natknęłam się na tę książkę przypadkiem. Kupiłam ją z sentymentu. I choć sentyment nadal mam, to dziś wiem, że książka nie jest najlepszym przykładem fantastyki naukowej. Sama idea książki, plan, stanowi materiał na całkiem niezłą historię. Koncepcja potrafi zainteresować. Problem w tym, że sama autorka nie umiała tej historii odpowiednio poprowadzić. Kiedy przyjrzymy się tej książce bliżej ujawnia się szereg jej wad. Historia okazuje się po prostu strasznie niespójna, jakaś taka poszatkowana, chwilami aspirująca do czegoś ambitniejszego niż jest. W sumie po przeczytaniu tej książki w wieku dwudziestu paru lat stwierdziłam, że nie rozumiem czemu w ogóle się ją wydało. Nie jest ani czymś wybitnym, ani prostą łatwa lekturą na popołudnie. Jest czymś co czyta się szybko, ale nie do końca rozumie. Mimo to - lubię ją. Choć wydaje mi się, że to raczej kwestia owego sentymentu niż faktycznej wartości książki.