Jesteśmy społecznością, która kocha książki

książka anonsowana jako "biografia osobista i polityczna" 4 władców: Karola IV, Ferdynanda VII, Izabeli II i Alfonsa XIII. Spodziewałem się tabloidu, pisanego ku uciesze czytelników, ale się pomyliłem. Rzecz jest o wiele lepsza. Autor nie zajmuje się zbieraniem anegdot i ubieraniem ich w sensacyjną formę (choć to niekiedy też),tylko stara się przeprowadzić w każdym przypadku coś w rodzaju analizy, na ile protagoniści byli wierni swojemu monarszemu powołaniu. Niekiedy proponuje zaskakujące wnioski. Np. Karol IV, na ogół w historiografii przedstawiany jako trochę przygłup i marionetka w rękach Godoya i kamaryli, tu jest zaprezentowany jako ten, kto "gra samego siebie". Ferdynand VII też objawia się tu w nieco zaskakujący sposób: owszem, tchórz i okrutnik, ale człowiek bardzo ineligentny, tyle że zdefektowany przez pogmatwaną psychikę. Jest też wzmianka o mało znanym fakcie, że ocalił życie wielu tzw. afrancesados. Natomiast Izabela II i Alfons XIII są już przedstawieni całkowicie bezlitośnie. Moim zdaniem zwłaszcza portret tego ostatniego został nakreślony pod zbyt dużym wpływem hiszpańskiej literatury (od Unamuno po Azanię). Z pewnościa nie był politycznym geniuszem, ale był całkiem przyzwoitym człowiekiem. Książkę polecam. Błędów rzeczowych nie znalazłem, jeśli są to drobne. Autor ciut zbyt dużo filozofuje, np. nieco obsesyjnie tropiąc powtarzające się jakoby w historii Hiszpanii schematy, ale jest to na swój sposób ciekawe.