Bernard Lecomte

Złapałam się na ten tytuł, oczekując jakiegoś błądzenia po ciemnych korytarzach Watykanu, zaglądania w ukryte zakamarki i papieskie archiwa i odkrycia czegoś, czego nie wiem. Powinnam być mądrzejsza. Pod pojęciem „tajemnica” rozumiem coś, co do tej pory nie zostało ujawnione, coś wstydliwego lub zakazanego. Tymczasem Lecomte podaje zestaw faktów dotyczących spraw ważnych dla Państwa Kościelnego w ostatnim wieku, być może odkrywa przy tym jakieś szczegóły mało znane, lecz nazwanie ich tajemnicami jest – moim zdaniem – nadużyciem. Współpraca Kościoła z Rosją w początkach XX wieku, utworzenie Państwa Kościelnego przez Mussoliniego, śmierć Jana Pawła I, walka Jana Pawła II z komunizmem, zamach na naszego papieża, afera finansowa w łonie Kościoła, tajemnice fatimskie. Autor nie cofa się poza XX wiek, gdyż, żeby to uczynić, trzeba by było być historykiem, a on nim nie jest… Zatem kolejne rozczarowanie. Przeczytałam to z umiarkowanym zainteresowaniem, część tekstów opuszczając. Polityka mnie od zawsze nudziła, a opisy stosunków Kościoła z bolszewikami lub nazistami to sprawy czysto polityczne. Stosunkowo najbardziej tajemnicze z tego zestawu są kwestie objawień fatimskich oraz całunu turyńskiego. Jaka była dokładnie przyczyna śmierci Jana Pawła I i czy ktoś za tym stał? Dlaczego kolejni papieże tak długo ukrywali trzecie objawienie fatimskie? Dlaczego Kościół nie chce uznać autentyczności całunu turyńskiego, mimo, że jest mnóstwo dowodów za tym przemawiających? Najbardziej zirytowało mnie w tej książce to, że autor przedstawia fakty, ale w żaden sposób ich nie interpretuje, ani nie wyjaśnia. Na powyższe pytania nie otrzymujemy odpowiedzi, odnosimy wręcz wrażenie, że żadnej tajemnicy w nich nie ma, co najwyżej niedoinformowanie. W niektórych kwestiach wiadomo, że prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się prawdy, jak np. kto stał za zamachem na Jana Pawła II, a inne przedstawiane przez autora sprawy w ogóle nie są tajemnicze, jak wybór na papieża kardynała Ratzingera. Jestem pewna, że prawdziwe tajemnice nadal są zagrzebane w watykańskich archiwach i prawdopodobnie nigdy nie ujrzą światła dziennego. Ponadto przekonałam się, że nie leżą mi książki pisane przez dziennikarzy, typu wash & go, szukające sensacji tam gdzie ich nie ma i pobieżnie przelatujące przez X zagadnień. Już lepiej sięgnąć po solidną pozycję historyczną lub publicystyczną i zgłębić jedną sprawę, a dobrze.