Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba będzie lepiej zacząć od plusów, bo w końcu pierwszy kontakt z opowiadaniami Doleckiego nie jest jakąś straszną katastrofą. Tytułowa "Muszla egejska" ma nawet nienajgorszy, sentymentalny klimat, a kilka innych tekstów posiada całkiem błyskotliwe pomysły, w dodatku częstokroć z mniejszym lub większym wdziękiem próbujące eksplorować odniesienia do mitów, legend i bliższych naszym czasom zjawisk popkultury, jak choćby UFO. Za pozytywną stronę opowiadań można też przyjąć ich niewielką objętość i nie zamęczanie czytelnikami zawikłanymi opisami stworzonego przez autora świata. Więcej dobrego jednak o prozie Doleckiego powiedzieć się nie da. Przede wszystkim uderza w książce mocno zalatujący grafomanią język, po brzegi wypchany mrowiem zbędnych zaimków, przesycony nie mającymi NAJMNIEJSZEGO znaczenia dla fabuły detalami, które z uporem godnym lepszej sprawy są dokładnie tłumaczone (np. jak bohater słucha muzyki klasycznego kompozytora, to koniecznie musi zostać podane, że to opus ileś tam według czyjejś tam numeracji),a do tego okraszony koślawymi zdaniami godnymi co najwyżej ucznia (i to słabszego) podstawówki i popadającymi w emfazę dialogami, pełnymi wyrazów pisanych rozstrzeloną czcionką. Do kompletu dochodzą przedziwne, niezbyt logiczne koncepcje (W "Muszli egejskiej" całe cywilizacje co ileś setek lat W CAŁOŚCI wymierają, by niedługo potem OT TAK się odrodzić, dysponując pamięcią poprzedników. Jak to jest możliwe? Tego autor już nie raczył wyjaśnić),nieznajomość techniki (w "Opium kosmosu" komputer statku nie potrafi utrzymać kursu bez pomocy człowieka, w "Bitwie pod Czarnym Lasem" drugowojenna łódź latająca transportuje przez ocean... trzy czołgi i 50 ludzi),bzdurna psychologia postaci (w "Wielkim śnie" ósme pokolenie kosmicznych rozbitków, używające resztek zaawansowanej technologii, wariuje na widok samochodu i samolotu, uznając, że to drapieżniki niewolące siedzących w środku ludzi) i klasyczna bolączka, czyli denerwujące niby-imiona (Testokl, Mea, Wend, Gol). W efekcie z 14 opowiadań do czegokolwiek nadają się może ze cztery ("Muszla egejska", pociesznie głupiutka "Misja" i takież "Ghorry", a do tego smutni, choć silnie grafomańscy "Kryształowi"),kolejne cztery od biedy ujdą, nawet jeśli pomysły i wykonanie wyglądają na wysilone i przekombinowane ("Przestąpić Styks", "Bitwa pod Czarnym Lasem", nieszczęsne "Opium kosmosu", kulawa psychologicznie "Kometa"),a pozostałych sześć nadaje się wyłącznie do kosza (irytująco szkicowy "Minotaur", bełkotliwi fabularnie, na siłę odwołujący się do mitu o Edenie "Niewidzialni", kompletnie nijakie "Fale", bezsensowny "Wielki sen", sprawiający wrażenie wykastrowanego z puenty "Jaś i Małgosia" oraz pozbawione cienia fabuły "Pod białymi obłokami"). Jest to więc proza odpowiednia wyłącznie dla archeologów pragnących zaznajomić się z twórczością PRL-owskich pisarzy fantastów, i to archeologów odpornych na niemal zupełny brak redakcji w książce.