Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie kupiłem tej książki z wyrachowania. Nie kupiłem jej przypadkiem. Nie kupiłem namówiony, dla sławy autorów opowiadań, skuszony opiniami tych co przeczytali. Nic z tych rzeczy. Opis też jest do bani, bo to tylko jedno zdanie. Sam beneficjent "Pieśni" obił mi się o uszy autorstwem publikowanych gdzieniegdzie opowiadań. Kupiłem tę książkę, bo z pożyczonego na chwilkę egzemplarza wyczytałem przedmowę napisaną przez Deana Knootza (tego czarodzieja słowa, to znam). Przeczytałem w mig na stojąco, a potem pognałem do swojego komputera i zamówiłem online. To była kapitalna decyzja i będące jej konsekwencją wyśmienite czytanisko. Tak po prawdzie biorę tę książkę co jakiś czas i znowu czytanisko jest za każdym razem tak samo wyborne. Klimat końca czasu, zaklęcia, magiczne artefakty i czarodzieje, wynaturzone stwory i rośliny. Mimo nierównego tempa opowiadań ich przyciąganie bierze się różnorodności. Smaczkiem przy każdym z opowiadań są noty o ich autorach i napisane przez tych autorów posłowia opowiadające o relacji łączącej ich z Beneficjentem hołdu, którym jest ta antologia (Jack Vance). Czytając te opowiadania mam przy tym przebłyski racjonalizowania magii (takie skrzywienie zawodowe inżyniera) czynionej zaklęciami. Otóż te zaklęcia, to nic innego, jak polecenia (fachowo nazywane w IT dyrektywami) wydawane głosowo (fachowo nazywa się to interfejsem głosowym) rozwiniętej i wszechprzenikającej nanosferze potrafiącej "wyczarowywać" różne rzeczy i działania za pomocą nanitów (czyli nanobotów). Czarodzieje tej technologii nie rozumieją, ale uczą się zaklęć na pamięć. Na Umierającej Ziemi tak zaawansowana technologia - relikt po cywilizacjach, które przepadły w otchłani minionych eonów - jest nieodróżnialna od magii. Dokładnie tak nieodróżnialna, jak to wieszczył Arthur C.Clarke. Czytajcie "Pieśni umierającej Ziemi".