Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pośród dotychczas w serii „Historyczne bitwy” przeczytanych monografii bitew powstania listopadowego nie trafiłem na książkę, która potrafiłaby zafascynować. Podobne odczucia towarzyszyły mi przy lekturze „Warszawy 1831”. Monografia jest z pewnością szczegółowa jeśli chodzi o skład, siłę i ruchy biorących w walkach wojsk. Ale dla dobrej książki popularnonaukowej to za mało. Bardzo brakuje mi tutaj szerszego zastosowania wypowiedzi świadków naocznych starcia. Stylistycznie jest też raczej ubogo, bo autor nagminnie stosuje skróty, które sprawiają, że książkę czyta się jak raport wojskowy. Wykorzystanym mapom i rysunkom mam do zarzucenia, że wprawdzie ułatwiają lokalizację danego miejsca, ale tylko w bardzo ogólnym zarysie są to mapy ruchów wojsk. Ponieważ pole bitwy było dosyć rozległe, przydałaby się również większa ilość szczegółowych map (podział na sektory południowy, zachodni i północny na ten przykład) z dokładniejszym zarysowaniem pozycji biorących w starciu oddziałów. Autor nie wykorzystał również szansy na objaśnienie niektórych zwrotów związanych ze sztuką fortyfikowania w XIX wieku za pomocą zawartych w książce rysunków szańców warszawskich. Materiał fotograficzny oceniam jako standartowy. W większości to portrety oficerów oraz obrazy i rysunki batalistyczne. Trudno się tutaj zachwycić, zwłaszcza ze względu na słabą jakość tych zdjęć oraz brak kolorów. Styl Strzeżka ulega pewnej poprawie, gdy narracja odchodzi od pola walki i skupia się na kulisowych wydarzeniach politycznych (pertraktacje, przygotowania do starcia). Niestety, autor zdecydował, że opis oblężenia Warszawy powinien zakończyć się krótko po zakończeniu bitwy. Po odejściu wojsk polskich na prawy brzeg Wisły opisane zostają jedynie straty obu stron. Książka aż prosi się zatem o 2-3 strony podsumowania, tym bardziej, że była to rozstrzygająca kampania całego powstania.