Literaturoznawca, doktor habilitowany, docent i członek Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN. Zajmuje się pograniczem pisarstwa dokumentarnego i prozy beletrystycznej oraz problematyką związków literatury z wielkimi doświadczeniami społecznymi i historycznymi XX wieku. Autor książek Ksawery Pruszyński (1972) i Wiek dokumentu. Inspiracje dokumentarne w polskiej prozie współczesnej (1999) oraz współautor drugiego tomu Literatury polskiej 1918-1975 (1993). Jego rozprawy i artykuły były publikowane m.in. w „Odrze", „Pamiętniku Literackim", „Przeglądzie Humanistycznym", „Regionach", „Twórczości", „Tekstach Drugich" i „Przeglądzie Polskim" oraz w licznych pracach zbiorowych.
Początek bardzo ciekawy. Zainteresowało mnie podejście badaczy Ryszarda Kapuścińskiego, że ma to być biografia twórcza. I rzeczywiście była. Dopóki dotyczyła twórczości pisarza, wnikliwej analizy jego reportaży, słuchało się tego z dużym zainteresowaniem. Jednak nie obyło się bez wchodzenia w jego życie. Ta nadmierna przy tym ostrożność, zachowawczość irytowała, a w końcu nużyła. Nie udało się uniknąć okrągłych zdań i obejść, a przecież nie o to w biografii chodzi. Może należało od A do Z zrealizować plan i rzeczywiście zająć się tylko tym, co napisał wybitny twórca oraz wnikliwy obserwator XX i XXI wieku?
W moim odczuciu książka jest napisana akademicko, przez co język wydaje się być nieco sztywny. Czytało mi się momentami opornie i trudno. Odniosłem wrażenie, że intensywność mojej uwagi podczas czytania przybrała postać sinusoidy, niektóre rozdziały sprawiały, że nie mogłem się oderwać, a niektóre nudziły mnie niesłychanie.
Generalnie polecam tę pozycję dla fanów mistrza reportażu, jakim był Kapuściński, książka pełna jest fascynujących faktów dotyczących jego życia.