Lois B. Morris

Wyśmienita dla lajków jako wprowadzenie do charakterologii i zaburzeń psychicznych. Bardzo przystępna i warta polecenia młodzieży i młodym dorosłym. Niezwykle użyteczna od strony praktycznej. Posiada test osobowości (dość powierzchowny pomimo ponad setki pytań); schematyczne opisy czternastu charakterów składających się z ogólnego szkicu, wyrazistych cech, wyszczególnienia najważniejszych sfer życia, opisy relacji miłosnych, rodzinnych i pracowniczych, porad wzmocnienia atutów, propozycji ćwiczeń ograniczających wady, porad dla bliskich jak postępować z danym typem, oraz opis skrajnej postaci klasyfikowanej jako zaburzenie wymagające leczenia. Interesująco, mądrze i uczciwie napisana. Dla zaawansowanych czytelników psychologii będzie trywialna. Godna polecenia dla pozostałych, zwłaszcza zaczynających swoją przygodę z psychologią i pragnących poznać samych siebie. Na marginesie, fenomenalną ciekawostką są przypadki nieklasyfikowania niektórych zaburzeń osobowości jako zaburzeń, z powodu protestów feministek, bo te obawiały się wykorzystywania ich w sądach przeciw kobietom (np. autodestrukcyjne zaburzenie osobowości występujące częściej u kobiet mogłoby posłużyć jako powód odebrania „umysłowo chorej” matce prawa do opieki nad dzieckiem, lub jako możliwość obwinienia ofiary przemocy za celowe prowokowanie sprawcy; a sadystyczne zaburzenie osobowości występujące częściej u mężczyzn, jako próbę uniknięcia odpowiedzialności za przemoc domową). --------------------------------- „Zaburzenia osobowości to długotrwałe wzory sztywnego i nieprzystosowawczego zachowania, które kształtują się już w okresie dojrzewania. Nieleczone potrafią utrzymywać się przez całe życie, choć w wieku średnim i na starość zazwyczaj tracą na intensywności”. „Nie traktuj wszystkich swoich dzieci tak samo. Zaakceptuj i uszanuj indywidualność każdego dziecka. Bądź świadom, że temperament dziecka jest jego fundamentalną cechą wrodzoną i że w związku z tym może ono mieć szczególne potrzeby. Bezstronnie oceń jego silne i słabe strony. Staraj się, wspierać zalety i naturalne cechy”. „Ludzie z zaburzeniem ucieczkowym, podobnie jak ci z paranoidalnym, mają nadzwyczaj czuły „system alarmowy”. Wszędzie dopatrują się krytyki lub dezaprobaty. Nieszczęście polega na tym, że nawet najdrobniejsze sygnały – jedno cierpkie słowo albo dziwne spojrzenie – wywołują u nich alarm. Są tak uczuleni na negatywne, a nawet ambiwalentne oceny, że wszystko, co nie jest otwartą, całkowitą akceptacją, odczuwają jako odrzucenie. Ich oczekiwania wobec związku są niedojrzałe i nierealistyczne. Sądzą, że akceptacja oznacza bezwarunkową miłość. Wierzą, że jeśli dwojgu ludzi naprawdę zależy na sobie nawzajem, to nigdy się na siebie nie złoszczą, nigdy nie wytykają sobie wad, nigdy się nie ranią i zawsze akceptują bez żadnych zastrzeżeń”. „Z relacji wielu osób z antyspołecznym zaburzeniem osobowości wynika, że były one w rodzinie ofiarami poważnych nadużyć lub wychowywały się poza domem, pozbawione rodzicielskiego autorytetu (Niedbałe bądź nadużywające rodzicielstwo nie wywołuje jednak bynajmniej automatycznie antyspołecznego zaburzenia u dzieci. Niedawne badania wykazały, że 86% przebadanych osób, które w dzieciństwie doznały tego rodzaju wychowania, nie zdradzało ż a d n y c h oznak zaburzenia)”. „Typowe dysfunkcjonalne przekonania osoby antyspołecznej to: „Moje myśli i uczucia są właściwe, ponieważ to ja ich doznaję” oraz „Wiem, że mam rację, ponieważ czuję, że to, co robię, jest w porządku”.