Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na okładce senna Pani od niechcenia unosi miecz, zamachując się na rozsierdzoną bestię, która chyba powinna być wilkiem. Jej koń stoi nieruchomo z miną kogoś, kto ma nadzieję, że jeśli nie będzie się ruszał, to dzikie zwierzęta pomyślą, że nie żyje i sobie pójdą. Reszta książki też taka jest. Walki są leniwe, emocje drętwe, opisy miejsc i krajobrazów są skromne, charaktery postaci nakreślone od niechcenia, a ważne wydarzenia przechodzą bez echa, nie zapadając w pamięć. Ale i tak druga książka jest lepsza od pierwszej.