Jules Barbey d'Aurevilly

Słyszałam już wiele dobrego o tej słynnej serii wydawniczej, która powstała pod agendą Państwowego Instytutu Wydawniczego. Po latach wznowiono ten zbiór i rozszerzono serię o zupełnie nowe opowiadania. Na obecną chwilę powstało siedem części i każda koncentruje wokół innego kraju. Ta książka bierze pod lupę literaturę francuską. Czym są właściwie te opowieści niesamowite? Owe opowiadania nie możemy przepisać do jednego konkretnego gatunku literackiego. W świecie przedstawionym mogą zostać zainstalowane elementy fantastyczne, przygodowe czy też grozy. Bohaterowie konfrontują się z tymi cudacznymi dziwactwami i reagują na nie w różny sposób. W tym tomie zebrano prace jedenastu XIX wiecznych autorów francuskich. Niektórych pisarzy znałam ze szkoły, ale większość była mi obca. Zastanawiałam się, czy powinnam zatrzymać się przy każdym opowiadaniu i przyjrzeć mu się bliżej, ale ostatecznie doszłam do wniosku, że zdradziłabym zbyt wiele detali. Mogę się tylko przyłączyć do zdania autorów wstępu (którego radzę czytać na końcu) i posłowia. Panowie wykonali naprawdę wspaniałą pracę, składając temu zbiorowi poniekąd godny hołd. Pomimo wszystko muszę po ogólnym rozrachunku przyznać, że ten zbiór nie przypadł mi do gustu. Przeczytałam go co prawda bez robienia przerwy na inne lektury, ale tylko z obawy, że utknę z nim na kilka miesięcy w miejscu. Szczególnie na początku mocno się męczyłam, choć przekłady były na wysokim poziomie, a język nie był dla mnie przeszkodą. Miałam problem z wątkami romantycznymi. Szczególnie na początku książki dominowały one nad atmosferą dziwności czy grozy. Ta nadmierna uczuciowość pasuje na swój sposób do dawnej Francji i w niektórych dziełach pogłębiał tajemniczą atmosferę. Nie na każdego to jednak zadziała. Na szczęście nie wszyscy autorzy poszli w tym kierunku i druga połowa książki nieco złagodziła początkowe niezadowolenie. Zdecydowanie zapamiętam sobie znakomite pomysły Guya de Maupassanta, Villiers de l'Isle-Adama, Gautiera czy Balzaca.