Alter Kacyzne

"Kiedyś ten labirynt wąskich uliczek przebiegających między wysokimi, szarymi kamienicami był sercem Warszawy. Obecnie jest już tylko peryferyjną dzielnicą miasta. Przywodzi na myśl jakąś narośl na zdrowym ciele. Na ciele nowoczesnego miasta, w którego żyłach jakoś inaczej płynie krew i serce bije inaczej. Żydzi nazywają to miejsce Starym Miastem. Ma ono sobie tylko właściwą specyficzną atmosferę. Nawet powietrze w nim jest zupełnie inne niż w pozostałych dzielnicach Warszawy." Tak widział warszawskie Stare Miasto przed wojną, a może jeszcze wcześniej, autor tego króciutkiego opowiadania; nie przypomina ono w niczym tego pięknego zakątka dzisiejszej Warszawy, stanowiącego obowiązkowy punkt odwiedzających ją turystów. Odbudowane po wojnie od podstaw i zrekonstruowane staromiejskie kamieniczki, zaułki i uliczki dziś olśniewają i zachwycają, dalece odbiegając od Starego Miasta przedwojennej stolicy, które autor tak opisywał: "Szare ściany ześlizgują się na brudny chodnik, jakby szukały w nim oparcia przed gwałtownym upadkiem. Nie ma tu zwykłych, typowych bram. Wąskie, obdrapane z wiekowej farby drzwi prowadzą do tonących w ciemnościach korytarzy. W nocy oświetla je jedna, zwisająca z sufitu lampa. Te ponure, ciemne, zawsze otwarte korytarze rzucają strach na wąską uliczkę." Warto przeczytać te kilka stron, aby zobaczyć jak bardzo inna od tamtego Starego Miasta jest to, które możemy dziś oglądać i podziwiać.