Jesteśmy społecznością, która kocha książki

status mojego związku z tą książką to skomplikowane. Nowicki uwiódł mnie na początku swoimi długimi zdaniami i dużą ilością ilością przecinków. Podobał mi się jego szorstki styl, napisał tę książkę tak, że po prostu chciałam ją czytać. A do tego ja właściwie zawsze daję się kupić zagmatwanym historiom rodzinnym, nie mówiąc już o tym, że rodziny moje i Nowickiego mają z sobą trochę wspólnego – pochodzą ze wschodu, przenieśli się na zachód. A u nas, na zachodzie, wszystko jest poniemieckie. Z czasem jednak zaczęły się schody. Bardzo zależało mi, aby ta książka mi się podobała, ale właściwie z każdą stroną stawałam się coraz bardziej zniechęcona. Nowicki chciał rzekomo opisać nam historię swojej rodziny, ale zamiast tego otrzymujemy pocztówki z miejsc przeróżnych i rozmaite dygresje. Nie było to nieciekawe, bo to trzeba Nowickiemu przyznać, jednak całościowo było na mój gust zwyczajnie zbyt chaotyczne. Nic się nie trzymało niczego i ciągle się w tej książce gubiłam. Szkoda, że tak wyszło.