Profesor neuronauki, psychologii i filozofii w Dornsife College of Letters, Arts and Sciences oraz dyrektor Brain and Creativity Institute na University of Southern California w Los Angeles. Otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień, m.in. Nagrodę Księcia Asturii, w 2017 roku Królewska Holenderska Akademia Nauk i Sztuki przyznała mu Medal Freuda.
Jest członkiem National Academy of Medicine oraz American Academy of Arts and Sciences, a także Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk Pięknych.
Jego książki, m.in. „Błąd Kartezjusza”, „Tajemnica świadomości”, „W poszukiwaniu Spinozy” oraz „Jak umysł zyskał jaźń”, weszły do kanonu podręczników uniwersyteckich na całym świecie.
Antonio Damasio zajmuje się ciekawym tematem współdziałania emocji, mózgu i ludzkiego ciała. Podważa tym samym utarte w naszej kulturze opinie o rozdzielności między umysłem a emocjami. Jego podejście oparte jest na integralności ludzkiego organizmu. Swoje obserwacje i koncepcje ilustruje za pomocą przykładów pacjentów z różnymi dysfunkcjami neurologicznymi i występującymi u nich objawami. Moją szczególną uwagę przykuła opisana w książce hipoteza markera somatycznego. Jestem nią zafascynowana i myślę, że jest w dużym stopniu wiarygodna.
Książka jak na swoje czasy (20 lat temu) rewolucyjna. Na dzień dzisiejszy stanowi jedynie szybką powtórkę ze stanu dzisiejszej neuronauki. Autor w prosty i zrozumiały sposób potrafi wytłumaczyć skomplikowane procesy zachodzące w człowieku. Wykazuje, że nie da się rozdzielić ciała od umysłu (jak sądził tytułowy Kartezjusz) i że emocje są filarem naszej ezgyzstencji. Warto przeczytać dla samego zrozumienia mentalności czasów (która utrzymuje się niestety do dziś),w jakim A. Damasio wydał tę książkę.