Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę czytałem z mieszaniną zaciekawienia i znudzenia, fascynacji i irytacji. Z jednej strony imponująca historia kanadyjskiego chłopaka, który zapragnął zostać aktorem więc rzucił szkołę i powędrował do Hollywood. Tam ziściła się wielka kariera, ale także porażki i dramaty: uzależnienie od alkoholu, druzgocąca dla aktora choroba Parkinsona, nowotwór kręgosłupa i niezwykle ryzykowna operacja jego osunięcia. Oprócz ciekawych i poruszających zdarzeń, mamy tu jednak sporą porcję banalnego pustosłowia rodem z poradników samorozwoju i niekończących się zachwytów nad własną rodziną. Momentami czytelnik czuje się jak dopadnięty na przyjęciu przez tych nudziarzy, którzy pokazują niezliczone zdjęcia swoich dzieci piejąc nad nimi zachwyty. Czytając zaś peany na temat najwybitniejszych lekarzy, opiekunów, terapeutów i całej ekipy zajmującej się Michaelem trudno nie pomyśleć o tych milionach parkinsoników, którzy o tak uprzywilejowanej pozycji jak on mogą tylko pomarzyć. Kwintesencją narcyzmu i oderwania od prawdziwego życia jest końcowy rozdział, w którym Michael rozwodzi się nad najnowszym dramatem jego życia: pandemią. No bo przecież zamknięto restauracje i ograniczono dostęp do różnych usług, a on z rodziną musieli zaszyć się w swoim dużym domu na Long Island. Córka nie była na balu maturalnym, a rodzice nie mogli zawieźć jej na kampus uniwersytecki gdzie miała rozpocząć studia. Tak jak pokolenie jego rodziców, które przeżyło Wielki Kryzys i czas II wojny światowej, tak pokolenie jego córek mierzy się z tragediami ataku na WTC i pandemią. Na szczęście dzisiejsze nastolatki nie tracą ducha i świetnie sobie z tym wszystkim radzą…