Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię spacery po „cmentarzu zapomnianych książek”, odkrywać wykreowane, a znane tylko nielicznym światy. Owiany pewną tajemnicą, publikujący pod pseudonimem, autor „Pastwy” okazuje się być moim krajanem, z tym większym więc zaciekawieniem sięgnąłem po tę książkę. Owszem, odnajduję tutaj koloryt lokalny mojego regionu, ale to wszystko przedstawione jest w mało pociągającej formie. Właściwie to cała akcja książki sprowadzona zostaje do licznych spotkań sąsiedzkich, biesiadowania przy grillu z nieodłącznym piwkiem oraz wyjazdów bohatera wraz z żoną do pobliskiego miasta na zakupy i do kawiarni. Czynności te to tylko pretekst do niekończących się wywodów bohatera na temat sytuacji politycznej kraju w końcówce lat 90. ubiegłego wieku i sposobów na jej uzdrowienie, na kwestie światopoglądowe, człowieczeństwa, rozwoju i destrukcji poszczególnych jednostek oraz metempsychozy, której autor wydaje się być zagorzałym wyznawcą. Cierpliwie przebrnąłem przez te ponad 500 stron tekstu, podczas gdy w każdym z kolejnych rozdziałów bohater znajduje wciąż nowego słuchacza dla swoich „mądrości” i gdy już wreszcie pojawia się możliwość jakiejś „akcji”, autor nie wykorzystuje szansy na jej rozwinięcie tylko dalej daje upust swoim moralizatorskim skłonnościom i mentorstwu. Swoją drogą, niektóre spostrzeżenia wydają się być naprawdę trafne, nawet sobie wynotowałem. Książka wydana jest bardzo porządnie, w twardej oprawie, przypominającej śpiewniki kościelne, niestety z bardzo niestaranną korektą, roi się od błędów.