Monika Borek

„Radio Yokohama” jest książką napisaną dobrze, co jest zasługą barwnego języka i lekkiego pióra Bruczkowskiego, które znane są mi już z jego poprzednich książek. „Radio Yokohama” czytało się szybko i przyjemnie, jednak są dwie kwestie, nie są do końca pozytywne, które rzuciły mi się w oczy. Pierwsza dotyczy formy książki – część rozdziałów jest pisana z perspektywy głównego bohatera – mężczyzny, a druga z perspektywy kobiety – Malajki. Część „kobieca” pisana jest przez znajomą Bruczkowskiego, Polkę. Polkę faktycznie mieszkającą gdzieś w rejonach Malezji, jednakże myślącą w sposób europejski, żeby nie powiedzieć polski. To zupełnie nie pasuje mi do postaci pochodzenia dość egzotycznego. Wydaje mi się to niespójne, bo czy 100% Azjatka byłaby w stanie myśleć, wyrażać się i postrzegać świat w sposób tak swojski? Myślę również, że nie trudno zauważyć to, że Bruczkowski hojnie przelewa cechy swojej osobowości na postaci ze swoich książek (z reguły swoje alter-ego bądź częściowe alter-ego). Taki zabieg skutkuje pewną dozą narcyzmu przeświecającą przez prozę Bruczkowskiego. Nie trudno w ten sposób dostrzec zachwyt autora nad swoją osobą i swoimi doświadczeniami (nieco przefiltrowanymi, ale bądź co bądź to wciąż charakter i przeżycia autora). Nie jest to wielki zarzut, ale na pewno jest to cecha prozy Bruczkowskiego, którą zauważałam już w jego poprzednich książkach. Z tym że w „Radiu Yokohama” jeszcze wyraźniej rzucało mi się to w oczy. Książkę właściwie mogę polecić, przyjemnie się ją czyta, emanuje pewnym ciepłem. Jeśli chodzi o wymienione przeze mnie minusy, nie przekreślają one książki jako dobrej, po prostu trudno było mi je przeoczyć.