Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na raucie dla dyplomatów, Żbik spotyka bankiera Stokowskiego, pierwszy rzut oka pozwała mu odgadnąć, że Stokowski jest śmiertelnie przerażony, a ich spotkanie nie jest przypadkowe i nie będzie ostatnie. W istocie, wkrótce Żbik zostaje zaproszony do gabinetu Stokowskiego w gmachu Banku Południowego. Spotkanie to farsa, z której Żbik niczego się nie dowiaduje, jedynie utwierdza się w przekonaniu, że strach bankiera nie jest udawany. Do szczerości śledczy już nie zdąży go namówić, bo Stokowski zostaje zamordowany. Szczęśliwie sprawca drzemie spokojnie w pokoju obok, żeby po chwili – z przytupem – wkroczyć na scenę zbrodni, podając Żbikowi wszelkie dowody swojej winy jak na tacy. Żbik – prawie – ulega temu niebywałemu zbiegowi okoliczności, „prawie”, bo wrodzony geniusz zaczyna bić na alarm. No i, co istotniejsze, sprawca szybko staje się kolejną ofiarą. Teraz zaczyna się prawdziwe śledztwo ze Żbikiem, kilkunastoma policjantami i tajemniczym mordercą, a wszyscy zamknięci w ogromnym gmachu banku... Nie lubię Bernarda Żbika przez Nasielskiego. A już najbardziej sakramenckiego i protekcjonalnego „Adasiu...”. Nie zmienia to faktu, że „Grobowiec...” to udany bardzo lekki kryminał. Na swój sposób klaustrofobiczny, z nieoczywistymi postaciami i ich przeszłością. Wyjaśnienie zabójstwa jest nad wyraz pospolite i trywialne, ale dochodzenie do prawdy bardzo atrakcyjne. Klimat gdzieś między Conan Doyle'm a Christie.