Giuseppe Berto

"Wenecki anonim" to opowieść bardzo specyficzna, nie znajdziemy w niej pięknej Wenecji czy górnolotnych słów o wielkiej miłości. Znajdziemy podupadłe śmierdzące miasto i parę dawnych kochanków, którzy sami nie wiedzą, czy się jeszcze kochają, czy już tak bardzo nienawidzą, że są gotowi zrobić i powiedzieć wszystko, co tylko myślą, by wzajemnie się zranić i oskarżać o życiowe niepowodzenia. Towarzyszymy im w wędrówce po mieście, przysłuchujemy się rozmowie, odwiedzamy wszystkie ważne kiedyś dla nich miejsca... i w sumie tyle, dobrze, że był to opisany tylko jeden dzień, kilka godzin spotkania. Osobiście, dłużyła mi się ta opowieść. Moim zdaniem akcja jest niezwykle monotonna, opisy miasta długie i odbierające ochotę na jego zwiedzenie. Dialogi wydawały mi się momentami pozbawione sensu i wyjątkowe naciągane. Jedynym i olbrzymim plusem jest odesłanie do muzyki weneckiego szlachcica Allesandra Marcello i jego koncertu obojowego d-moll. Wspaniałe uczucie- przypomnieć sobie ten koncert (polecam serdecznie!). Czy polecam? Napisałabym, że nie, jednak nie zrobię tego. Tak jak zaznaczyłam, jest to książka bardzo specyficzna- albo się ją pokocha, albo znienawidzi. Wybór zależy już tylko od Was.