Jan Kurowicki

Nie zdołam przeczytać wszystkich książek, które są tego warte. Z tych przeczytanych, sporej części nie zdołam objąć rozumem. Pewnie jeszcze nie raz trafię na bezwartościowe śmieci, lansowane modne bzdury, hucpiarskie popisy i paranoiczne bełkoty. Ale najbardziej dręczy mnie myśl, że pominę księgę ksiąg. Dzieło idealne, zawierające odpowiedzi, magię, iskrę bożą. Śnię o tej zagubionej księdze. Nocami dotykam jej kart... Jan Kurowicki w 99 króciutkich szkicach przedstawia nam swoją wizję idealnej biblioteki. Pewne pozycje są oczywiste, bo Stary Testament, Homer, Tomasz Man, Dostojewski, Szekspir... Ale inne propozycje są mocno kontrowersyjne. Pojawia się Andrzej Zaniewski i jego powieść "Szczur", Ludwik Flaszen i "Cyrograf" czy Tammsaare i "Nowy Piekielnik z Czartoryi". Pewnie każdy ma swoją wizję idealnej biblioteki. Swoje ukochane, najwspanialsze powieści, wiersze i poematy. Cóż warte są autorytety i oklaski recenzentów i szanownych komitetów rozdających laury? Wystarczy sięgnąć po listę noblistów. Jak dużo anonimowych, zapomnianych nazwisk. I gdzież nazwiska tych do dzisiaj czytanych i podziwianych? Czemu nie zostali docenieni? Czas weryfikuje sądy i bezlitośnie ukazuje miałkość fałszywych bóstw. Prawdziwy cud – przetrwa. A my jesteśmy jak jednodniowe jętki i tyle warte nasze idole.