Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Parnicki jest jednym z moich ulubionych pisarzy polskich i, uważam, jeden z największych, kto kiedykolwiek tworzył w języku polskim. Jego książki czytam i przeczytuję ponownie, wciąż nie mogąc wyjść z podziwu nad erudycją Autora i wciąż zachwycając się niuansami języka i stylu. Tak, proza Parnickiego nie jest prosta w odbiorze, przede wszystkim dlatego, że jednak wymaga od czytelnika pewnego poziomu wiedzy i wrażliwości. Oczywiście, stykam sie niekiedy z opiniami, że także język trudny... No cóż, jeśli ktoś satysfakcjonuje się znajomością polszczyzny z zasobem 500 słów, to może rzeczywiście język Parnickiego wyda się nazbyt rozwinięty. Chociaż z drugiej strony, jak można uważać, że ojczysty język jest zbyt trudny? To przecież jeden z wyznaczników i kultury, i patriotyzmu. "Srebrne orły" po raz pierwszy przeczytałem, będąc jeszcze licealistą. I teraz ponownie, któryż to już raz, z ogromną satysfakcją zagłębiłem sie w tę literaturę, odnajdując jeszcze nowe znaczenia, nowe niuanse. Poza samą fabułą, dla mnie - bardzo zajmującą, jest ważna interpretacja, związana z czasem, w którym powieść powstała - 1944 rok. Rzecz o początkach państwowości polskiej i jednoznaczne, w 1944 roku (!!!),opowiedzenie się po zachodniej, łacińskiej stronie Europy. Podkreślenie nierozerwalnego związku Polski z dziedzictwem Rzymu (choćby i było w tym trochę mitologii),ukazanie wieloaspektowych powiązań Polski z Niemcami (w 1944 roku !),jako jednego z filarów wspólnej Europy.