Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poezja utkana jest z doświadczeń. Często, tak jak w tym przypadku ma charakter rozliczeniowy. Poetka niczym w "Czterech porach roku "Vivaldiego, rozpisuje swój ból, chroniczne cierpienie i niepowetowane straty. Opowiada o targających nią emocjach za sprawą ,, Następstw ruchu obiegowego Ziemi ", a więc pór roku.Czuje się wybrakowana, niepełna, zagubiona, rozwarstwiona, bezdennie samotna. Cisza wierna jak pies jest tu ciężka od znaczeń. Autorka obnaża się ze strachu rozpierającego od środka, posypuje solą ból.Martwi o świat, bezkarność purpurowego zegarmistrza światła, kondycję współczesnego człowieka. To podróż ścieżkami ludzkich tęsknot i śmierci za życia.Obraz miłości, która nie została przykryta całunem czasu.Przepełniona próbami podniesienia się z zakrwawionych kolan. Poszukiwaniem powodu, dla którego warto przywitać następny świt. Natalia Lewandowska według mnie chce rozchylić zasłony cierpienia, pozwolić sowie wplecionej we włosy wzbić się do lotu, aby odzyskać wolność i sprawczość. Doceniam subtelność metafor, odniesienia do słowiańszczyzny, emocjonalność. Umiejętność powolnego budowania wisielczego nastroju u czytającego. Zmuszenia go do rozejrzenia się po własnych zadrach, trudnych i wzniosłych przeżyciach.