Jesteśmy społecznością, która kocha książki

IG:ksiazki_wloczykija Elif Shafak w mistrzowski sposób snuje historię rodzinnych tajemnic i miłości, ukrytych między gałęziami drzewa figowego. "Wyspa zaginionych drzew" to podróż przez czas i przestrzeń, której korzenie sięgają najgłębszych zakamarków ludzkiego serca. To, co mnie najbardziej urzekło, to umiejętność autorki ukazania skomplikowanych relacji rodzinnych w kontekście burzliwej historii Cypru. Ada, choć urodzona w Londynie, staje przed dziedzictwem, którego nieświadoma, a drzewo figowe staje się kluczem do rozgrywki. Historia miłości między Kostasem a Defne, osadzona w realiach wojny domowej na Cyprze, to mistyczny element powieści. Shafak maluje obraz zakazanej miłości, w której tajemnicze spotkania w lokalnej tawernie stają się symbolicznym tańcem między wrogościami narodowymi. Drzewo figowe, świadek zakazanej miłości, przenosi się do londyńskiego ogrodu Kostasa, gdzie staje się mostem między przeszłością a teraźniejszością Ady. To, jak Shafak splata te wątki, to majstersztyk, który trzyma czytelnika w napięciu od pierwszej strony. Język autorki to połączenie poezji i prozy, co czyni tę powieść niezwykłą. Shafak przemierza czas i przestrzeń, ukazując, że korzenie przeszłości są nieodłączną częścią tożsamości. Kiedy Ada odkrywa prawdę o swoich rodzicach, czytelnik jest z nią na każdym kroku, pełen emocji i zaskoczeń. "Wyspa zaginionych drzew" to nie tylko książka, to opowieść o poszukiwaniu tożsamości, miłości i odwadze, splątanej w gałęziach drzewa figowego. Shafak stworzyła arcydzieło, które przenika do serca czytelnika, pozostawiając go z refleksją nad tym, jak historia kształtuje naszą teraźniejszość.