Hanna Bakuła - wyzwolona i niezależna - jest inspiracją dla wielu kobiet. Malarka, pisarka i publicystka, wieloletnia felietonistka „Playboya", w latach 1981-1989 mieszkała w Nowym Jorku, gdzie zdobyła prestiżowe nagrody, w tym stypendium IREX z rekomendacji Fundacji Guggenheima, projektowała kostiumy i scenografie do spektakli off-Broadway, za które dostała nagrodę „New York Timesa". Jest laureatką Festiwalu Malarzy Słowiańskich w Nowym Jorku i tam została nazwana przez krytyków „Witkacym w spódnicy". Słynie z malowania portretów pastelą. Działa charytatywnie w ramach swojej Fundacji Hanny Bakuły. Portretowała m.in. Agnieszkę Osiecką, Korę, Jolantę Kwaśniewską, Daniela Passenta, Jacka Cygana, Ninę Andrycz, Katarzynę Figurę, Beatę Tyszkiewicz, Yehudiego Menuhina i Grace Jones. Na wizytówce podpisana jako „osoba kontrowersyjna".
Prawie każdy zapytany mężczyzna powie, że w kobiecie ceni najbardziej dobre serce, lojalność, inteligencję oraz delikatność, co należy czyta...
Prawie każdy zapytany mężczyzna powie, że w kobiecie ceni najbardziej dobre serce, lojalność, inteligencję oraz delikatność, co należy czytać tak: chodzi mu o pokorną kurę, wrażliwą na jego potrzeby i siedzenie cicho.
Jako dojrzały facet liczyłem, że dowiem się z tej książki czegoś naprawdę ciekawego o stosunkach damsko-męskich, a w szczególności o kobiecej naturze, która w tych związkach gra kluczową rolę. Doświadczona autorka, światła i światowa osoba, pomyślałem, że wreszcie coś odkrywczego i prawdziwego czeka na mnie na kartach tej książki. Tymczasem; płytkie, schematyczne, przerysowane postaci, na siłę ubierane w niby zabawne anegdotki...Absolutne rozczarowanie. Brak konsekwencji; w jednym rozdziale autorka naśmiewa się i przestrzega przed polskimi romantykami, którzy dają nie dość drogie prezenty, po czym w kolejnym rozdziale rozpływa się nad klasycznym romantyzmem hindusów. Drwi z polskich facetów, którzy rzekomo masowo do późnego wieku mieszkają ze swoimi matkami, a przecież to jest narodowa cecha włochów (no tak, z tych południowych amantów nie wypada się naśmiewać). Raz amerykanie, to wzór do ślepego naśladowania, za chwilę to brzuchaci biznesmeni bez polotu. Jeśli książka miała być tylko zbiorem średnio zabawnych historyjek, to cel został osiągnięty, jeśli aspiruje do przekazania jakiejkolwiek wartościowej prawdy życiowej, to zupełna klapa.
Hanna Bakuła- jak każdy artysta- jest osobą ekscentryczną, niekoniecznie budzącą sympatię, ale zawsze zwracającą na siebie uwagę. Choć jej nie lubię, to jednak ją lubię- tak mógłbym określić stosunek do Bakuły.
Sama książka jest średnio ciekawa. Mam wrażenie, że celem jej napisania było bardziej zwrócenie uwagi na siebie i swoją wyjątkowość, niż na swój warsztat i historię swojego malarstwa. Nie jest to książka bardzo nużąca, ale też brakuje mi w niej pasji i czegoś więcej, niż kilka zdjęć i opisów, jak fajnych i ciekawych ma się przyjaciół- choć opisy niektórych ludzi widzianych z jej perspektywy były doświadczeniem nawet ciekawym.
Jeśli ktoś jest fanem twórczości Bakuły, to najpewniej ta książka mu się spodoba. Innym tego nie polecam.