Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W książce znajdujemy 12 historii opowiadanych przez kobiety o małżeńskiej przemocy w willach i apartamentach. Chciały żyć wygodnie, na bogato, jak w bajce, a dostały wyzwiska, upokarzanie, przemoc. Każda z tych opowieści jest opatrzona komentarzem psychologa Jana Gołębiowskiego. Wszystkie jego fachowe opinie znajdują się na końcu książki, więc sugeruję po każdej historii, przerzucić parę stron i na bieżąco doczytywać jego dygresje. Nie wiem czy to zawiść przeze mnie przemawia (albo też jestem socjopatką) ale nie umiem w tych historiach jednoznacznie opowiedzieć się po stronie ofiar. Wszystkie te opowieści są totalnie zero-jedynkowe. Facet to najgorsze zło, chodzi do pracy, zdradza, bije, wylicza pieniądze, zaniedbuje, wychodzi w środku awantury, ignoruje, milczy. Kobieta natomiast, sprząta, opiekuje się dziećmi, poświęca się dla domu, cierpi, a niekiedy chodzi jeszcze do pracy. Większość z tych kobiet podobno również były wykształcone i odnosiły sukcesy, ale pozwoliły się zniszczyć. Wszystko przestawało mieć dla nich znaczenie, bo liczył się tylko On. Ciężko mi sobie wyobrazić kobietę dobrze prosperującą na rynku pracy, z własnym biznesem lub wziętą prawniczkę, która poznaje mężczyznę i nagle woli być całkowicie od niego zależną. Według mnie książkę warto przeczytać, bo faktycznie pokazuje pierwsze symptomy przemocowych związków. Jednak wydaje mi się, że główne bohaterki są zbyt wybielone by te historie brzmiały wiarygodnie. Oczywiście nie chciałabym podważać krzywd, jakich doznały, jedynie ich rola w tym wszystkim mogła być zupełnie inna. Bardzo chętnie poznam waszą opinię na temat tej książki.